فتحالله خان شیبانی از نویسندگان و شاعران بزرگ قرن 13 و 14 (1241 ـ 1308 هـ.ق) و از منتقدان بزرگ دربار پادشاهان قاجار است. وی دارای آثار متعددی در نظم و نثر فارسی چون گنج گهر، تنگ شکر، درج درر، لآلی مکنون، زبدة آلاثار، کامرانیه، یوسفیه، بیانات شیبانی لامتثال فرمان سلطانی و ... است. با توجه به اینکه وی مدایح خود را با انتقاد از وضع حکومت درآمیخت، میتوان او را از پیشگامان و پیشروان نهضت مشروطه به شمار آورد. ویژگی دیگر اشعار او، توصیفات زیبایی است که از طبیعت و مظاهر آن داشته است. این کتاب منتخبی از بیانات اوست که در مطبعه اختر اسلامبول در سال 1308 منتشر شده است.
سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.
کتاب "جشن قرن هفتم ملای روم" مولانا در خانقاه شمس تبریزی اثر استاد شهریار، به کوشش کریم خمسه.
فتحالله خان صاحب این کتاب که کنیهاش ابونصر و از اعیان زمان و عرفا و شعرای اوان خود بوده و همانا وی در این سال در کاشان متولد شده است. او از معروفترین شاعران دورۀ دوم بازگشت ادبی است. با توجه به اینکه وی مدایح خود را با انتقاد از وضع حکومت درآمیخت، میتوان او را از پیشگامان و پیشروان نهضت مشروطه به شمار آورد. ویژگی دیگر اشعار او، توصیفات زیبایی است که از طبیعت و مظاهر آن داشته است.
فتحالله خان شیبانی فرزند محمدکاظم خان (محمدکاظم خان فرزند محمدحسین خان شیبانی حاکم مقتدر کاشان و قم و اصفهان در عصر آقامحمدخان قاجار بوده است) به بونصر شیبانی نیز معروف میباشد. وی در سال ۱۲۴۱ هجری قمری چشم به جهان گشود و از شعرای نامدار عصر قاجاریه و اشعار انتقادآمیز وی خطاب به ناصرالدین شاه است که از شجاعت فراوان و قدرت طبع او حکایت دارد. فتحالله خان شاعری عارف بوده که مدتی نیز در اردوی نظامی حسامالسلطنه با وی مأنوس بوده و از طرف حسام السلطنه به مأموریتهایی در هرات نیز رفته است. سرانجام خانقاهی در تهران احداث و در آنجا کنج غربت گزید. شیبانی در سن ۶۵ سالگی در سال ۱۳۰۸ هجری قمری بدرود حیات گفت. شیبانی از سخنوران فصیح و بلیغ قرن سیزدهم است. ذوقی سرشار و طبعی توانا داشت. آنچه شعر وی را از دیگران متمایز میسازد، مناعت طبع و بدبینی و یأس است که نسبت به اوضاع کشور دارد.