میرزا باقرخان حکیم فرزند سیدمحمد متخلص به صبوری (1265 ـ 1313 قمری) از شعرای گیلان در دوره قبل از مشروطه در انواع شعر از غزل، قصیده، ترجیعبند و مخمس طبعآزمایی داشته است. وی به آثار گویندگان بزرگ ادوار گذشته نظر داشته و به اقتفای آنان پرداخته است. صبوری غزلهای خود را بیشتر به اقتفای غزلهای حافظ و سعدی سروده است. قصایدش نیز شیرین و جالب توجه است. چون به زبان عربی آشنایی کامل داشت، بدان زبان نیز اشعاری سروده که به دست نیامده است.
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
این کتاب دارای چهار فصل و مجموعا دربرگیرنده زندگی و آثار ۲۲۷ نفر از پارسی سرایان قفقاز است. هر فصل به شاعران یک منطقه قفقاز (آران، ارمنستان، داغستان، گرجستان) اختصاص یافته است. نخستین شاعری که زندگی و احوالش در این مجموعه معرفی شده، «ابوالعلای گنجه ای» متوفی به سال ۵۵۴ ه.ق و آخرین آنها، «ناظم ایروانی» متولد سال ۱۳۴۲ ه. ق است. در پایان کتاب نیز فهرست ماخذ و منابع به ترتیب الفبایی تخلص یا نام مولفان آمده است.