نام بیدل، همانگونه که خود تصریح میکند، ابوالمعانی عبدالقادر بیدل است. وی از خانوادهای ورارودانی است که از شهر بخارا به هند کوچیدند. نام قبیله او را ارلاس، ارلات و برلاس نوشتهاند. کتاب بیدلشناسی پس از نقل اقوال مختلف دربارۀ نژاد او مینویسد: «پس قبیله ارلاس گرچه شهرت کمتر دارد قبیله ایست که بیدل به آن تعلق داشته است». تاریخ تولد او را «محیط آبروی سیادت میرزا ابوالقاسم تزمذی»، «فیض قدس» و «انتخاب» تعیین میکند که سال 1054 هـ از این دو کلمه، استخراج میشود. آثار بیدل، در قالب نظم و نثر، تنوع بسیار دارد. در این ویژگی او با سعدی، قابل مقایسه است. غزل، مثنوی، رباعی، قصیده، ترکیببند، ترجیعبند، مخمس، قطعه، قالبهای شعری دیوان او هستند. گاه در برخی از این قالبها، چون رباعی و غزل، نوآوریهایی دارد. در حوزۀ نثر نیز کتاب چهار عنصر، رقعات و نکات را به نگارش درآورده است.
مولف در پیشگفتار کتاب میگوید: چون اولین اثری است از سروده های خویش که بنام سرود عشق انتشار داده ام آنرا با زبان کودکانه خود به یگانه مادر مهربان و سرچشمه الهامم تقدیم می دارم نظر به آنکه هیچ چیز و هیچ کس بی نقص نیست جز ذات اقدس الهی جل شانه الکمال از این رو خالی از نقصان نیست ...
دیوان اشعار "سلام" مشتمل بر غزلیات، قصاید، مثنویات، قطعات، رباعیات و دیگر منظومات اثر ابوالقاسم سالاری (حیران) است که در سال 1358 در قم منتشر شده است.
میرزا عبدالقادر بیدل چغتایی بی هیچ تردیدی یکی از برجستهترین شاعران جهان در همه زمانهها، از ارکان اساسی شعر فارسی دری و یکی از عرفای کمنظیر در تاریخ فرهنگ دیرینهسال ایران است. شعر بیدل، شعر چندبعدی است و در زمینه ویژگیهای شعر و سبک و حتی اگر بتوان گفت مکتب، وی و پندارها و عقاید جزمیاش مثالزدنی است. در این کتاب صد غزل از غزلیات و اشعار بیدل گزیده شده است. گردآورنده معتقد است این غزلیات برجستهها و نمونههای خوب شعر و طرز بیان ویژه شعری و ذهنیت و داشتههای فکری بیدل است.
میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی در سال ۱۰۵۴ هجری قمری در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیمآباد پتنه (هند) به دنیا آمد. وی اصلاً از ترکان جغتایی بود. بیدل در بیشتر علوم حکمی تبحر داشت و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود. او ابتدا «رمزی» تخلص میکرد تا اینکه بنا به گفته یکی از شاگردانش هنگام مطالعه گلستان سعدی از مصراع «بیدل از بی نشان چه جوید باز» به وجد آمد و تخلص خود را به «بیدل» تغییر داد. علاوه بر دیوان اشعار، آثاری در نثر دارد که از آن جمله میتوان به رقعات، نکات و چهار عنصر اشاره کرد. وی در تاریخ چهارم صفر ۱۱۳۳ هجری قمری در دهلی درگذشت. این کتاب دربرگیرنده دیوان اشعار اوست.