کهنترین قصیدههایی که امروزه در دست است، آز ابوعبدالله جعفر بن محمد رودکی است که در سال 329 یا 330 رخت از این جهان بربسته است. بهیقین شاعران معاصر او یا شاعران پیش از او در این باب طبع آزمودهاند، ولی سرودههایشان دستخوش تاراج زمان گردیده است. قصیده جز در بیان مدایح در مضامین دیگری نیز خودنمایی داشته است: در آنچه آن را «حکمت» میخواندهاند و سرایندگان چنان شعرهایی با عنوان «حکیم» نامبردار بودهاند. این کتاب دربرگیزنده گزیدهای از قصیدههایی است از شعر لامعی گرگانی (412 ـ 465) تا کمالالدین اسماعیل اصفهانی (مقتول به سال 635) یعنی از نیمه اول قرن پنجم تا نیمه اول قرن هفتم و این دوره شکوفایی و گسترش شعر فارسی است و رسیدن آن از خراسان به عراق و آذربایجان.
سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.
کتاب "جشن قرن هفتم ملای روم" مولانا در خانقاه شمس تبریزی اثر استاد شهریار، به کوشش کریم خمسه.
ترجمه كتاب الغارات «الاستنفار و الغارات»، نوشته ابراهیم بن محمد بن سعيد بن هلال متوفى 283ق، مىباشد كه توسط عبدالمحمد آیتی، در سال 1369ش، به فارسى ترجمه شده است. مترجم، جهت رعايت امانت در ترجمه، اقدام به ترجمه تحت الفظى كرده است. وى، كتاب را از روى تصحيح سيد عبدالزهرا خطیب ترجمه كرده است. اين نسخه، نسبت به ساير نسخ كتاب، داراى حواشى مختصرتر و سادهترى است و بيشتر حواشى، ترجمه حواشى آن است. مترجم از تحقيقات آقاى مير جلالالدين محدث ارموى نيز استفاده كرده است. اين ترجمه، از نظر برگردان مطالب، نسبتاً دقيق و رساست و از نظر نثر، زيبا، سليس و دلچسب است و نسبت به ترجمه شيخ محمدباقركمرهاى از اين كتاب، شيواتر است...
مخزن الاسرار نخستین اثر پرآوازه شاعر گنجه است که در روزگار جوانی یعنی حدود سیسالگی به تحریر آمده است. نظامی پیش از آن به دیگر اقسام شعر چون غزل و قصیده میپرداخته است. این مثنوی کتابی است صرفاً اخلاقی که انسان، محور و مدار آن است. گاه این انسان را به درجهای فرامیبرد که از ملک درمیگذراند و گاه او را از تخت عزت فرومیافکند و به تازیانه ادب فرو میکوبد و تحقیر میکند، تا از چه زاویهای در او نگریسته باشد. در این کتاب گزیدهای از این مثنوی نظامی آورده شده است.