منشی احمد حسین سحر از اهالی کاکوری و همان کسی است که شرح احوالش در «تذکره مشاهیر کاکوری» با عنوان احمد حسین حجاجی آمده است. وی در علوم متداول زمان خود تسلط داشت و در فن انشاء بیمانند ایام خود بود. شاگرد غلام مینا ساحر کاموروی و مؤلف تذکره «طور معنی» و «بهار بیخزان» است و سال وفاتش به طور قطع 1289 هجری است. این کتاب تذکرهای عمومی است که مطالب آن حاوی شرح حال و نمونه اشعار 295 تن از شاعران متقدم و متأخر فارسی ایران و هند را دربر میگیرد. مؤلف در این تذکره اولا به ترتیب حروف هجا به ترتیب فصول پداخته و سپس با عنوان فصل در خاتمه کتاب، شرح حال استاد خود شیخ غلام مینا ساحر کاکوروی و دوست خویش سعیدالدین عزیزی عظیمآبادی و میرزا محمدحسین قتیل و چند تن دیگر را به رشته نگارش کشیده است.
در این کتاب کوشیده شده تا درباره نکاتی درباره حافظ و شعر او بررسی صورت گیرد؛ از قبیل: بیان روند زندگانی حافظ برگرفته از متون و منابع معتبر علمی و تاریخی با استفاده از اشعار شاعران نوپرداز معاصر؛ نگاهی به ابعاد و زوایای شخصیت حافظ؛ چرایی تفأل به حافظ و چگونگی تفألزدن؛ تدوین فصلی با نام فرهنگ واژگان اشعار حافظ با بیش از دوهزار واژه؛ فراهم کردن فرهنگ اشارات و تعبیرات عرفانی اشعار حافظ با بالغ بر پانصد واژه.
کتاب «کشف المحجوب» که در واقع پردهگشای اسرار حیات و درون گروهی از عاشقان و شیفتگان جمال محبوب ازلی و ابدی است، جلوهگاه ایمان و ذوق و دانش بزرگمردی است که گرچه شرح کاملی از احوال وی در دست نیست، ولی همین اثر عظیم نماینده وسعت اطلاعات او در علوم قرآنی و احادیث و عرفان است. در این کتاب خلاصهای گویا از شرح زندگی افراد مندرج در کتاب «کشف المحجوب» هجویری ارائه شده و علاقمندان و عرفانپژوهان را در شناخت هرچه بهتر مندرجات کتاب بهویژه شخصیت عارفان و مشایخ راهنما است.