کتاب زنده اندیشان به زیبایی رسند یادمان دکتر امیرحسین آریان پور نظریهپرداز برجسته علوم اجتماعی، جامعهشناسی و فیلسوف معاصر ایرانی است در هشت فصل که عنوان فصلها از این قرارند: فصل اول: یادنوشت ها، یادسروده؛ فصل دوم: شناخت نامه؛ فصل سوم: سیری در اندیشه های دکتر؛ فصل چهارم: آشنایی با قلم و اندیشه های دکتر؛ فصل پنجم: گفتگو، مصاحبه و سخنرانی؛ فصل ششم: سوگ نوشته ها؛ فصل هفتم: سوگ سروده ها؛ فصل هشتم: نامه ها؛ که توسط بهروز صاحب اختیاری گردآوری شده و در سال 1381 توسط انتشارات اشاره به چاپ رسید
فهرست شماره 14 عرفان ایران بدین قرار است: در قسمت مقالات، عید مبعث از دکتر نورعلی تابنده؛ تصوف علوی از شهرام پازوکی، فریتهوف شوئون و معنای زیبایی از سعید بینای مطلق؛ تاملی در باب معنای روحانی کار از سیدحسن آذرکار؛ کرامات اولیا در آثار مولانا از محمدابراهیم ایرج پور؛ مجموعه مزار شاه نعمت الله ولی از مهراد قیومی بیدهندی، در قسمت معرفی کتاب تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده از دکتر عادل نادرعلی و ترجمه حسینعلی کاشانی بیدختی معرفی شده است.
فهرست شماره 14 عرفان ایران بدین قرار است: در قسمت مقالات، مقاله رویت ماه از دکتر نورعلی تابنده؛ عید رمضان از نورعلی تابنده؛ وحدت در کثرت و کثرت در وحدت از سیدمصطفی آزمایش، چرا سنت گرا نیستم؟ از محمد لگن هاوزن، ترجمه منصور نصیری؛ خواب و تعبیرخواب: بخش دوم از سیدحسن امین، در قسمت یادنامه، به مختصری از شرح احوال حاج علی تابنده محبوب علیشاه پرداخته شده، نکات و تذکرات فقری از حاج علی تابنده؛ عشق و شهادت از حاج علی تابنده، در قسمت معرفی کتاب؟، قلب اسلام از سید حسین نصر توسط حسین خندق ابادی معرفی شده است.
احمد شاملو شاعر برجسته ایرانزمین و طلیعه آفتاب شعر سپید این مرزوبوم را میتوان از حیث سبکسازی و اندیشمندی، حافظ عصر نامید. او افزون بر توانایی خارقالعادهاش در شعر و شعور اجتماعی، در زمینههای پژوهشگری، قصهنویسی، روزنامهنگاری، نقد، فیلمنامهنویسی، ترجمه و قصهنویسی کودکان نیز استادانه قلم زد. این کتاب دربرگیرنده سرگذشت و زندگینوشت شاملو، اندیشهها و آراء او، گفتگوهایی با صاحبنظران درباره شاملو و شعرش، نامههای به شاملو و از او، نظر نویسندگان درباره ویژگیهای شعر او، سخنرانیهای شاملو و نقدهای دیگران، دیگران از نگاه شاملو و .... میباشد که برای آشنایی خواننده با شاملو گردآوری شده است.
در اوایل قرن هشتم هجری در یکی از قریه های قزوین، شاعر و منتقد بزرگ اجتماعی ادبیات فارسی، نظام الدین عبید زاکانی (م 772 – 768هـ) زاده شد. او که از ظلم روزگار و نابسامانی اوضاع زندگی و اخلاقیات جامعه آزرده بود، زبان طنز را به جای انتقاد صریح برگزید. شیوه انتقادی این شاعر و نویسنده توانا، روشی خلاقانه و جالبی بود که در آن روزگار، او را شاخص کرده و بعدها او را صاحب سبک کرد. آثار او در واقع تمثیلی تلخ و گزنده از حوادث روزگار خویش است. او تعریفات یا ده فصل خود را به شیوه تعریفات ابوعلی سینا و اخلاق الاشراف خود را بر اساس اوصاف الاشراف خواجه نصرالدین نوشت. موش و گربه او نیز، سرشار از حکمت و پند است. او در نظیره گویی نیز بی بدیل بود. کتاب حاضر مجموعه مقالاتی است که درباره زمانه، آثار و شیوه طنزپردازی عبید نگاشته شده که البته نسبت به جایگاه او در ادبیات، اندک است. در این کتاب، 27 مقاله از اساتید گرانقدر، به کوشش حمید باقرزاده و بهروز صاحب اختیاری گردآوری شده و در سال 1375 توسط انتشارات اشکان به طبع رسیده است.