کتابخانه مجازی ادبیات

این مجموعه دربرگیرنده‌ی 65 مقاله‌ی دومین همایش پژوهش‌های ادبی است. این همایش در سال 1381 به همت مرکز تحقیقات زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس و با همکاری انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی و دانشگاه الزهرا برگزار گردید. مقالات عرضه شده در این مجموعه "زبان و ادبیات ایران باستان"، "ادبیات فارسی کلاسیک"، "ادبیات معاصر"، "زیباشناسی و بلاغت"، "نقد ادبی و ادبیات تطبیقی"، "زبان و ادبیات فارسی در خارج از مرزها"، "مطالعات زبان‌شناسی".

کتاب قرائت فارسی و دستور زبان برای سال دوم دبیرستانها، طبق برنامه جدید وزارت فرهنگ و تصویب شورای عالی کتب درسی و تالیف سعید نفیسی، محمدعلی روحانی، محمد نصرالله، دکتر مهدی محقق است که در سال 1338 منتشر شده است.

اين جستار به تحليل و بررسي تاملات مرگ انديشانه در متون مهم منثور صوفيانه تا قرن پنجم هجري مي‌پردازد. پژوهش حاضر نشان مي‌دهد که مرگ‌انديشي در متون عرفاني قرن پنجم هجري در مقايسه با متون عرفاني سده‌هاي پيش از آن بسامد بيشتري دارد. اين نکته مي‌تواند نشان‌دهنده عمق و اصالت تجربه‌هاي صوفيان و عارفان و اراده معطوف به مرگ در وجود آنان باشد. سويه ديگر اين بررسي نشان مي‌دهد که در آثار صوفيان اهل قبض که متصف به مقام خوف بودند، مرگ هراسي نمود بيشتري دارد، ولي در آثار صوفيان اهل بسط و سکر، پديده مرگ‌دوستي بيشتر تجلي يافته است. آياتي که در قرآن کريم درباره مقام و منزلت حضرت مريم (س) نازل شده است، در ادبيات عرفاني بازتاب گسترده‌اي يافته است. از ديدگاه عرفا، شفقت بر خلق از جمله ويژگي‌هاي برجسته اوليا است و آرزوي مرگ کردن حضرت مريم (س) نه به دليل ترس از ملامت خلق، بلکه به سبب شفقت او بر آدميان بود تا به سبب نسبت‌دادن اتهامات ناروا به آن حضرت، گرفتار عقوبت نشوند. حضرت مريم (س) به سبب مخالفت با هواي نفس و صبر در برابر سختي‌ها، قادر به خرق عادت گشت. آن حضرت به سبب مرگ ارادي، در عالم آخرت اقامت داشت و بدون کوشش، از رزق بهشتي برخوردار مي شد و طهارت وي از ماسوي اله، سبب اقامت عيسي (ع) در آسمان‌ها گرديد. در اين مقاله به بازتاب برخي از مقامات حضرت مريم در متون عرفاني فارسي تا قرن نهم هجري پرداخته شده است.

عرفان اسلامي سرشار از تعاليم اخلاقي و الهي است که جداي از سير و سلوک و رسيدن به هدف متعالي کمال، نوعي آيين‌نامه اخلاقي و رفتاري به شمار مي‌رود که برنامه جامع و موثري در جهت اصلاح روابط اجتماعي و بهبود و تعالي روابط دوستانه ارائه مي‌دهد و مصاحبت و هم‌نشيني را به فرصتي براي رسيدن به کمالات اخلاقي و انساني تبديل مي‌کند. اين مقاله با بررسي متون منثور عرفاني قرن پنجم تا قرن هفتم هجري، به تبيين جايگاه مصاحبت و هم‌نشيني در بينش عرفا مي‌پردازد و با تبيين و توضيح فضيلت دوستي، اهداف، آداب و شرايط آن در سير و سلوک عرفا، جلوه‌اي از اجتماعي‌بودن عرفان اسلامي را نشان مي‌دهد و راهکارهاي عملي و نظري مثبتي را در جهت رفع مشکلات اخلاقي در روابط اجتماعي بيان مي‌کند که در دنياي صنعتي معاصر بيش از هر چيز نياز به آن احساس مي‌شود.