در این کتاب، بررسی آثار ده نفر از نویسندگان متأخر ادبیات کودک آمده و در پایان مقالههایی در زمینه وضعیت کنونی عاملهای استعاره و تمثیل در ادبیات کودک آورده شده است. افرادی که بررسی آثارشان در این کتاب آورده شده، ویژگیهای مشترکی دارند؛ از جمله: به طور مداوم و مستمر در ادبیات کودک کار کردهاند؛ آثار آنان با معیارهای اولیه ادبیات کودک تطابق دارد و ... . این افراد عبارتند از: فریده فرجام، نادر ابراهیمی، داریوش عبداللهی، قدسی قاضی نور، مرتضی رضوان، منوچهر سلیمی، نسیم خاکسار، اکبر نعمتی، شکور لطفی، و محمدرحیم اخوت.
پس از گذشت حدودا چهل سال از عمر سینمای ایران به جهت بالا بردنبار عاطفی فیلم و به ویژه در مضامین خانوادگی و ملودرامهای وطنی، در سالهای دهه چهل، کودکان نیز گهگاه در فیلمهای فارسی حضور پیدا می کنند. اما این حضور به تنهایی نمی تواند سرآغاز فیلم کودک در تاریخ سینمای ایران باشد. چرا که سینمای کودک، ویژگیهای خاص خود را دارد و برای مخاطبان خاص خود نیز تولید می شود و فیلم های سینمایی به دلیل جامعیت و عمومی بودن شیوه بیان و پیام آن نمی تواند پاسخگوی این نیاز باشد....
واژه های پارسی این میراث فرهنگی ارزنده ما فراموش شده و جای خود را به واژه های گوناگون غیرپارسی داده اند. برای بسیاری از مفاهیم و اندیشه ها از واژه های بیگانه که با ساخت زبان ما هماهنگ نیست استفاده میکنیم حال آنکه در زبان خود برای آنها واژه های شایسته داریم. پس چه بهتر که ما هم بکوشیم به زبان گذشته خود تا حد امکان بازگردیم و واژه های زیبا و سادهای را که درخور فهم گروه بیشتری از مردم است و از یاد رفته، از متون با ارزش پیدا کنیم و آنها را زنده گردانیم و زبان زیبای فارسی را پربارتر و گستردهتر سازیم، هرچه واژه بیشتری داشته باشیم، زبان تواناتر، نوشتن زیباتر و بازگو کردن مفاهیم آسان تر خواهد شد و مهم تر اینکه میتوانیم برای واژه های بیگانه که به زبان سرازیر خواهد شد و مهم تر اینکه میتوانیم برای واژه های بیگانه که به زبان سرازیر میشوند برابرهایی پیدا کنیم تا زبان ما آمیختهیی از ترکی، انگلیسی، لاتین و غیره نباشد...
این کتاب از چهار بخش تشکیل شده است. ابتدا در نوشتاری درباره چون و چند ادبیات کودکان مطالبی بیان گردیده است. سپس در سه بخش بعدی به ترتیب کارهای مرتضی رضوان، داریوش عباداللهی و منوچهر سلیمی در حوزه کودک بررسی شده است.