ابوسلیمان سجستانی، محمد بن طاهر بن بهرام سجستانی (سیستانی)، مشهور به منطقی، اندیشمند، فیلسوف و عقایدنگار بوده است که در سده ۴ق/۱۰م. زندگی میکرده است. ابوسلیمان بین دوره فارابی و شیخالرئیس ابوعلی سینا میزیستهاست. از تاریخ درست زادروز او آگاهی در دست نیست، حتی ابن ندیم که از شاگردان او بوده نیز زادروز او را نگفتهاست. ابوسلیمان در سیستان به فراگیری دانشهای پایه پرداخت و در بغداد پژوهشهای خود را دربارهٔ فلسفه یونان کامل کرد. ابوسلیمان یکی از مهمترین اندیشمندان دوران اسلامی است. ویژگی بارز او تنها بودن و سرنوشت تیره و تلخ اوست. با وجود این خانه او در بغداد دیدارگاه و جایگاه چند تن از نخبهترین دانشمندان و فرزانگان آن زمان بودهاست. مفاهیم فلسفی که از ابوسلیمان به دست ما رسیدهاست با رایهای نوافلاطونیان پیوند جداناشدنی دارد و به گفته ابوحیان، حاضران مجلس او هم بر سر این گفتهها اتفاق نظر داشتند. از مباحثی که این گروه آن را میپسندیدند، یکی رابطه نفس و بدن بودهاست و دیگری رابطه خدا با جهان. ابوسلیمان در میان رایهای خود گونهای عرفان عقلی را رواج میداد. این حرکت معرفتشناختی با تهذیب اخلاقی آغاز میشده و با اشراق فکری به اوج میرسیدهاست. وی بعضی از رسائل خویش را به نام عضدالدوله دیلمی تألیف نمودهاست. علم و منطق را نزد ابوبشر متی بن یونس منطقی نصرانی و ابوزکریا یحی بن عدی منطقی، تحصیل نمودهاست. از شاگردان وی میتوان به ابوحیان توحیدی حکیم و نویسنده اشاره نمود. جوئل.ل.کرمر از دانشمندان غربی عصر حاضر در کتابی تحت عنوان «فلسفه در عصر رنسانس اسلامی» میگوید: ابوسلیمان سجستانی (سیستانی) نقش بسیار زیادی در انتقال میراث فرهنگی یونان باستان در گستره فرهنگی ایرانی و اسلامی داشتهاست. صوان الحکمه (مهمترین اثر برجای مانده از وی)؛ رساله فی اقتصاص طرق الفاضل؛ کلام فی المنطق؛ تعالیق حکیمه؛ رساله فی المحرک الاول. مهمترین اثر برجای مانده از سجستانی صوان الحکمة نام دارد. این کتاب به معرفی فیلسوفان یونانی و اسلامی و دیدگاههای آنان میپردازد. شگفت آن است که در این متن برگزیده، شرح حال خود ابوسلیمان نیز به چشم میخورد؛ با تعابیری که بر پایه آنها نمیتوان این قسمت را «زندگینامه خود نوشت» بهشمار آورد. بر این اساس، به نظر میرسد این بخش از افزودههای کسی باشد که به تخلیص کتاب اصلی پرداختهاست.
فهرست شماره 14 عرفان ایران بدین قرار است: در قسمت مقالات، عید مبعث از دکتر نورعلی تابنده؛ تصوف علوی از شهرام پازوکی، فریتهوف شوئون و معنای زیبایی از سعید بینای مطلق؛ تاملی در باب معنای روحانی کار از سیدحسن آذرکار؛ کرامات اولیا در آثار مولانا از محمدابراهیم ایرج پور؛ مجموعه مزار شاه نعمت الله ولی از مهراد قیومی بیدهندی، در قسمت معرفی کتاب تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده از دکتر عادل نادرعلی و ترجمه حسینعلی کاشانی بیدختی معرفی شده است.
فهرست شماره 14 عرفان ایران بدین قرار است: در قسمت مقالات، مقاله رویت ماه از دکتر نورعلی تابنده؛ عید رمضان از نورعلی تابنده؛ وحدت در کثرت و کثرت در وحدت از سیدمصطفی آزمایش، چرا سنت گرا نیستم؟ از محمد لگن هاوزن، ترجمه منصور نصیری؛ خواب و تعبیرخواب: بخش دوم از سیدحسن امین، در قسمت یادنامه، به مختصری از شرح احوال حاج علی تابنده محبوب علیشاه پرداخته شده، نکات و تذکرات فقری از حاج علی تابنده؛ عشق و شهادت از حاج علی تابنده، در قسمت معرفی کتاب؟، قلب اسلام از سید حسین نصر توسط حسین خندق ابادی معرفی شده است.