کتابخانه مجازی ادبیات

سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.

کتاب "جشن قرن هفتم ملای روم" مولانا در خانقاه شمس تبریزی اثر استاد شهریار، به کوشش کریم خمسه.

در این ویژه نامه‌ای که تدارک دیده‌اید و می‌خواهد راجع به زندگانی ادبی و شعری زنده یاد احمد شاملو باشد، از من هم خواسته‌اید چیزی بنویسم. خودتان هم موضوع آن را تعیین کرده‌اید؛ یعنی گفته‌اید تو که «یعنی من که» سال‌های پیش در مقدمه‌ کتاب روشن‌تر از خاموشی، ذیل نام شاملو، راجع به او نوشته‌ای: «... راه شاملو سهل و ممتنع است؛ سهل است چون همه کس می‌توانند گام‌های نخستین را در این راه بردارند به شرط این که نخواهند به جایی برسند. ممتنع است چون طی سی سال گذشته [من این مقدمه را بیست سال پیش نوشته‌ام و حالا می‌شود پنجاه سال گذشته] تنها او بود که از این راه به سلامت گذشت و به سرمنزل عافیت رسید. این درخت فقط یک سیب داشت که آن را شاملو خورد و تمام شد، و به زودی هم به بار نخواهد نشست و اگر نشست سیب درشتی به بار نخواهد آورد. تصور می‌کردم، نه تنها پس از بیست سال و به عبارتی پنجاه سال، بلکه پس از بیست روز از آنچه گفته‌ام پشیمان شوم و خلاف آن را ببینم. اما، و شگفتا که اکنون پس از پنجاه سال، هنوز به آنچه گفته‌ام اعتقاد دارم و اعتقادم عمیق‌تر هم شده است: این که شاملو در نخستین اثر چاپ شده‌اش ـ آهنگ‌های فراموش شده ـ چه گونه شعری را می‌پسندیده و می‌گفته و بعد از چه راه‌هایی رفته و چه بحث‌ها و مجادلاتی با نیما یوشیج و در کنار او با چند تن شعر دوست روشنفکر اروپا رفته فرانسه خوانده فوق مدرن بی‌خبر از ریشه‌های شعر فارسی حشر و نشر داشته و سرانجام از لحاظ فرم و محتوا به راهی افتاده که خاص خودش بوده و تا آخر عمرهم از همین راه عدول نکرده عوامل بسیاری دارد که فقط می‌توانم به آن عوامل اشاره کنم.

یدالله بهزاد کرمانشاهی در نیمه بهمن 1304 در کرمانشاه متولد شد و در پنجم فروردین سال گذشته 1386 از کرمانشاه به جهان دیگر رفت. تولد و مرگ او در کرمانشاه برای آرام کردن شدت علاقه و وابستگی‌اش به این شهر کافی نبود؛ نام کرمانشاه را به نام خانوادگی‌اش پیوست تا تمام عمرش با او همراه باشد. این فرزند فرزانه و سلحشور کرمانشاه جز برای تحصیل در دانشگاه تهران که آن زمان تنها دانشگاه ایران بود و او بالاجبار باید کرمانشاه را ترک می‌کرد و به گفته خودش «دو سه سالی به تباه کردن زندگی در دانشگاه تهران ...» از کرمانشاه دور می‌شد.