کتابخانه مجازی ادبیات

سیدمحمدرضا کردستانی با تخلص میرزاده عشقی (۲۰ آذر ۱۲۷۳ – ۱۲ تیر ۱۳۰۳) شاعر، روزنامه‌نگار، نویسنده و نمایشنامه‌نویس ایرانی دوره مشروطیّت و مدیر نشریه قرن بیستم بود که در دوره نخست‌وزیری رضاشاه، به دستور رئیس اداره تأمینات نظمیه (شهربانی) وقت، ترور شد. وی از جمله مهم‌ترین شاعران عصر مشروطه به‌شمار می‌رود که از عنصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده مردم بهره گرفت. او را خالق اولین اپرای ایرانی می‌دانند. کتاب حاضر گزیده‌ی اشعار و تقسیر و نقدی ادبی آثار میرزاده عشقی است.

کتاب شامل متن های ادبی و شعرهایی در قالب های غزل، رباعی، نو و مثنوی، با مضمون های عارفانه، عاشقانه، مذهبی و تقدیمی است. پاره ای از عنوان های این سروده ها عبارت اند از: به ترتیب عشق؛ گمشده؛ تا خدا؛ شكوفه عشق؛ بانوی من؛ زهر و شكر؛ زوال خودپرستی؛ ای معتقد ای ماه محرم؛ مجال عاطفه؛ آشنایان بیگانه؛ فخر مادری؛ امیر عدالت؛ جویبار عاطفه؛ بغض شكسته؛ همیشه در خواب منی؛ هدیه در خواب؛ رهگذر نور؛ ترانه شیدایی؛ تفسیر عاشقانه؛ سوره حمد؛ و لعل بدخشان.

روز سه شنبه چهارم مهرماه 1323 آقای پرفسور استیون رانسیمان در انجمن فرهنگی ایران و انگلیس در باب نفوذ ایران در تمدن اروپا در قرون وسطی سخنرانی کردند. پرفسور نامبرده از دانشگاه کمبریج باخذ دو گواهی نامه لیسانس نائل آمده و از سال 1927 تا 1938 عضویت پیوسته ترینی تی کالج را داشته و از سال 1932 تا 1938 در دانشگاه کمبریج دانشیار بودهاست. در هنگامی که پرفسور رانسیمان در دانشگاه کمبریج بودند مرحوم پرفسور ادوارد براون که بسیاری از خاورشناسان و دیگر دانشمندان مرهون تشویقات وی در ایرانشناسی بوده اند ذوق ایشان را نسبت به ایران برانگیخته و از آن پس همواره به تحقیق و استقصا در آثار هنری این سرزمین پرداخته اند... پس از پایان سخنرانی پرفسور رانسیمان بانو لامبتن ضمن تشکر از سخنران اظهار داشتند "سخنرانی پرفسور رانسیمان توجه شنوندگان را به مسائل مربوط به تاثیر اجتماعات در یکدیگر جلب کرده است زیرا ایشان نشان دادند که سرچشمه ذوق هنرمندان بیزانتن را در بسیاری از افکار و نقشه ها باید در خاور جستجو کرد. سخنرانی ایشان این نکته را آشکار ساخت که اهمیت تاریخ هنرهای زیبای دوره ساسانی بیشتر در تاثیری است که آن هنرها در صنایع ظریفه بیزانتن داشته است"

نزدیکترین مفهومی که برای این کلمه یونانی در زبان فارسی می توان یافت "کارکرد" است و برای کلمه تیاتر نیز "نمایشگاه" یعنی انجا که مردم چیزی می بینند مناسب خواهد بود. این دو کلمه ما را به یک حقیقتی راهبردی خواهد نمود و آن اینکه "درام" با عمل و حرکت آغاز شده و همه جا کردار را مقدم بر گفتار داشته است. زیرا در آن نخست رقص و پای کوبی و از آن پس سخن گفتن و مکالمه پیش می آید یا اول بدن در جنبش و تلاش می افتد و بعد روح و اراده ما به حرکت و کوشش شروع می کند. شک نیست که با گردش ایام در کیفیت درام تطور و تغییری ایجاد شده و امروز می توان درام های مربوط به روح را که جنبش و حرکت جسمانی آن نهایت مختصر است مشاهده کرد و یا احیانا دارم هایی را که هرگز نمی توان به نمایش آنها اقدام نمود......