محمد اقبال لاهوری یا علامه اقبال ؛ شاعر، فیلسوف، سیاستمدار و متفکر مسلمان پاکستانی بود، که اشعار زیادی نیز به زبانهای فارسی و اردو سرودهاست. اقبال نخستین کسی بود که ایده یک کشور مستقل را برای مسلمانان هند مطرح کرد که در نهایت منجر به ایجاد کشور پاکستان شد. اقبال در این کشور به طور رسمی «شاعر ملی» خوانده میشود. اقبال یکی از نامورترین و سرشناسترین شاعرپارسیگوی غیرایرانی در ایران است که نظیر شاعر بزرگی همانند بیدل دهلوی پذیرش ویژهای در ایران یافتهاست. از کل ۱۲ هزار بیت شعری که توسط اقبال سروده شدهاست ۷ هزار بیت آن فارسی است. شریعتی در جائی وی را ایرانیترین خارجی و شیعهترین سنی خطاب کردهاست. زبان و ادب فارسی تنها به یک مرز و بوم محدود نیست بلکه گستردگی و عظمت آنچنان است که پا از این محدوده فراتر گذاشته و باعث شده است تا شاعران پارسیگویی در خارج از ایران هم رشد کنند. شاعرانی مثل «اقبال لاهوری» از پاکستان، «بیدل دهنوی» از هندوستان و ... اقبال لاهوری یکی از شعرای نوگرایی است که نه تنها در سبک و ساختار بلکه از نظر محتوای سیاسی و اجتماعی و عرفانی اشعار بدیع و باطراواتی به زبان فارسی سرودهاست. عشق لاهوری به ادبیات و فرهنگ و اندیشههای فارسی در دیوان اشعارش نمایان است. این کتاب شامل مجلدات: اسرار و رموز، زبور عجم، جاویدنامه، پیام مشرق، مثنوی پس چه باید کرد، ارمغان حجاز.
طلعت حق کتابی است که در سال 1350 شمسی در مورد پیامبر گرامی اسلام و ائمه معصومین نگاشته شده است و توسط قسمت امور اجتماعی دربار شاهنشاهی منتشر شده است
«خلاصةالاخبار فی بیان احوالالاخیار» تألیف غیاثالدین محمد خواندمیر در سلسلۀ تواریخ عمومی جای دارد که در عهد تیموریان تألیف شده است و اهمیّت آن در قسمتهای نزدیک به عهد مؤلف و شرح احوال معاریف عهد، افزایش مییابد. این کتاب تاریخ از ابتدای آفرینش تا سال 905 هجری قمری است. مؤلف این کتاب غیاثالدین بن همامالدین مشهور به خواندمیر، نوۀ دختری میرخواند است. مؤلف طبق تصریح خودش چون کتاب «روضةالصفا»ی جدش را عظیم و بزرگ دانسته، برای استفادۀ بیشتر، آن کتاب را خلاصه کرده و «خلاصة الاخبار» نامیده و بیستوسه سال بعد دوباره با استفاده از همان «روضةالصفا» و منابع دیگر «حبیب السیر» را خلق کرده است. بنابراین این سه کتاب مانند سه ضلعی هستند که مثلث منابع تاریخ ایران را تشکیل میدهند. هر سه کتاب شخصیت حقیقی و حقوقی خاص خود را دارند. مطالبی در هر کدام از این سه کتاب هست که در آن دو تای دیگر نیست. خواندمیر شاعر هم بوده و اشعار زیادی از خودش در این کتاب آورده است.