عصامی یکی از بزرگترین شاعران فارسی قرن هشتم بود که در دهلی متولد شد. در عهد سلطان محمد بن تفلق شاه از دلی به دولتآباد دکن رفت و وابسته درگاه سلطان حسن بهمن شاه شد و به اشاره او در سال هفتصد و پنجاه هجری هجری تاریخ هند را در قالب شاهنامه فردوسی و به نام فتوحالسلاطین سرود. فتوحالسلاطین یکی از شاهکارهای ادبیات هند است که در آن وقایع تاریخی حدود چهارصد سال هند، از آغاز فتوحات محمود غزنوی تا عهد خود عصامی، آورده شده است.
این کتاب دربرگیرنده مجموعهای از نوشتههای پراکنده گاندی درباره «نیایش» است که وجهی دیگر از شخصیت او را به نمایش میگذارد. با این حال، آگاهی خواننده از تاریخ مبارزات مردم هند و شیوه منحصربهفرد گاندی نیز میتواند کمک مؤثری در جهت درک جنبههای معنوی وجود وی باشد. به همین دلیل در ابتدای کتاب شرح موجز و فشرده مقطعی خاص از تاریخ هند آورده شده است.
محمد بختاورخان، محرم و ندیم خاص اورنگ زیب عالمگیر بوده است. این کتاب او تاریخ عمومی طبقات سلاطین اسلام و هندوستان است که در آن وقایع سال 1094 نیز دیده میشود و مشتمل بر یک مقدمه و هفت آرایش است. «آرایش هفتم» شرح تاریخ سیاسی و اجتماعی و ادبی دوره دهساله اول سلطنت اورنگزیب است و چون مؤلف شاهد عینی این دوره بوده، اطلاعات او دارای ارزش خاصی است. بخشی از این باب، شرح حال مشایخ، علما، خوشنویسان و شاعران متقدم و معاصر و کارنامه مؤلف را دربر دارد که نشاندهنده فعالیتهای فرهنگی آن دوره است. در این کتاب همین بخش از «مرآة العالم» تصحیح شده است.