یکی از خصال هنری حافظ، خوشسخنی و مجلسآرایی بوده است و بعضی از غزلها و ابیات شگفت و هنرمندانه وی گواه روشنی از توجه شاعر به این فن و هنر است. اساسا اگر باور داشته باشیم که بخشی از معنی و تلقی لقب «حافظ» و نیز تبارشناسی این عنوان، مربوط به خوشکلامی و خوشآوازی بوده، آنگاه جلوهای از منش و منزلت شعری حافظ که متأثر از هنر مجلسآرایی است، مشخصتر و نمایانتر میگردد. در این نوشته، سعی شده با تأکید بر منزلت سخندانی و خوشخوانی حافظ، به جلوهای بدیع و هنری از شعر وی پرداخته شود.
ترانههای عامیانه برای عامه فرهنگدوست، دوستداشتنی و زیبا و دلرباست؛ به همان دلربایی شعرهای آسمانی حافظ و سعدی و مولانا و به همان زیبایی آثار سهراب و فروغ و اخوان. اگر خوب نگریسته شود، این ترانهها، زبان دیرین دل و ادراک مردمان است. در این کتاب ابتدا کلیاتی درباره ترانههای کهن گفته شده و سپس در بخش دوم ویژگیهای ساختاری ترانههای جام از قبیل لهجه، قافیه، تکرار، آرایههای شعری و .... بررسی گردیده است. بخش سوم کتاب اختصاص به بررسی درونمایههای ترانههای جام دارد؛ از قبیل تحمیدیهها، دغدغهها، دلدادگی، اوصاف محبوب و ... .
شيخ احمد جام ژنده پيل (536-440 ﻫ. ق) و خاندان دانشي و با فضل و فرهنگ وي در ادبيات عرفاني و نظام خانقاهي و تصوف خراسان بزرگ ـ و بلکه ايران ـ از چهرههاي موثر و درخشان بودهاند. متاسفانه آثار متعدد عرفاني شيخ احمد و فرزندان و اعقاب وي هنوز براي عموم اهل تحقيق شناخته شده نيست و طبعا بسياري از جلوهها و ظرافتها و ارزشهاي ادبي، عرفاني و زواياي تاريخي و افقهاي انديشه ورزانه اين آثار ناشناخته مانده است. اين نوشته به معرفي اثري از آثار گمنام ولي ارزشمند اين خاندان ميپردازد: «حديقه الحقيقه» اثري از قطبالدين محمد بن مطهر بن احمد جام.