مثنوی در برگیرنده حکایات گوناگونی درباره خلفای راشدین است. سیمایی که مولوی از چنین شخصیتهایی ترسیم میکند، با چهره تاریخی شخصیتهای فوق دارای وجوه افتراق و اشتراک است. نگارندگان در این جستار، به بررسی تطبیقی مفاهیم و مضامین بیان شده در مثنوی با روایات تاریخی میپردازند و در صدد طرح و اثبات این نکتهاند که زبان به کار رفته در مثنوی، از آغاز تا انجام، زبانی عرفانی ـ ادبی بوده و از ساخت معنایی ویژهای سخن میگوید. در چنین زبانی، یکی از دست مایهها و ابزارهای کارآمد، بهره جسن از تمثیل و نماد به صورت غیر تاریخی است که خود ظرفیتی شگرف و در خور تأمل در بیان مضامین و مفاهیم دارد. این نکته با بسامدی شگرفتر در مثنوی تجلی یافته. مولوی در ساختار قصص و روایات تاریخی، خاصه آنچه درباره خلفای راشدین بیان میدارد، بیشتر از آنکه در صدد بیان رویدادهای تاریخی، به شکلی زمانمند باشد، در پی بسط و تعمیم مفاهیم عرفانی ـ اخلاقی در قالب ادبی است که گاه حتی دارای ریشه تاریخ نیست و چنانچه واجد این ریشه باشد، از لحاظ عنصر انسانی، زمانی و مکانی، فاصلهای قابل تأمل با خود رویداد دارد. به دیگر سخن، مولوی تنها مفاهیم نهفته و درونی روایات را مد نظر داشته، نه بستر واقعی و تاریخی وقایع را. این مقاله در پی پاسخگویی به دو سوال بنیادین است: 1. نسبت مضامین و مفاهیم انتقال داده شده در مثنوی معنوی با روایات اصیل و ناب تاریخی چیست؟ 2. تأثیر چنین کاربستی از تاریخ در گستره عرفانی ـ ادبی در فهم تاریخی مردم در ادوار پسین چه بوده است؟
کتاب حاضر مشتمل بر دو گفتار به زبان فرانسوی، به خامه توانای استادان گرامی دکتر صفا و لیوه روسای محترم دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و استراسبورگ و یک مقدمه از نویسنده در معرفی کامل نسخه خطی کتابخانه ملی و دانشگاهی استراسبورگ و شرح یکصد و شصت و هشت بیت از مثنوی گلشن راز که متاسفانه شارح عارف آن تاکنون ناشناخته مانده است. و در آخر تعلیقاتی که برای حل مشکلات و توضیح و تعریف لغات و مصطلحات عرفانی و فلسفی به کوشش نویسنده فراهم گردیده است.
این کتاب اشعار فارسی سیدجعفر موسوی حاوی الف) دو مثنوی در بحر خفیف-مخبون محذوف-یکی تحت عنوان (حدیث نفس) شامل موضوعات مختلف در حدود (1723) بیت، و دیگری (بالاخانه غمها) که از نوشته نویسنده معروف (مصطفی لطفی منفلوطی مصری) برداشته شده است و در حدود (303) بیت می باشد. ب) غزلیات ج) متفرقات د) قطعات