يکي از موضوعات مشترک در ميان اساطير اقوام مختلف، تقدس بخشي به حيوانات از جمله «گاو» است. گاو به عنوان نخستين جانور اساطيري از اهميت ويژهاي در ميان ملل گوناگون از جمله اعراب برخوردار بوده و نقش و جايگاه آن در آثار ادبي آنها بازتاب يافته است. در اشعار کهن عربي با اتخاذ رويکرد اسطورهاي، ميتوان تفسيري نو از جايگاه اين حيوان عرضه کرد. نبرد ميان گاو وحشي و سگهاي شکاري، گاو و باران زايي و ارتباط ميان گاو و جن از موضوعات اين پژوهش است که در پرتو اين رويکرد تحليل و تفسير شدهاند. تطابق ادبيات عربي و ادبيات ديگر ملل در حوزه اساطير نيز از ديگر بخشهاي اين نوشتار است.
اساطیر نشاندهنده فرهنگ و نحوه تفکر مردمان در دورانهای کهن است. در این کتاب با زبانی ساده، تاریخ اساطیری ایران با تکیه بر متنهای کهن ایرانی به رشته تحریر کشیده شده است. روش تنظیم مطالب به این صورت بوده است: نخست به کلمه اسطوره و نحوه به وجود آمدن اساطیر و منافع اسطورهشناسی پرداخته شده، سپس منابع اساسی برای تدوین اساطیر ایران معرفی شده است. پس از ذکر مطالبی درباره اقوام هندواروپایی و هندوایرانی، مبحث آفرینش از دیدگاه اساطیر ایرانی بررسی شده و کل آفرینش دوازدههزارساله در چهار دوره سههزارساله بررسی شده است.
«گاو»، اثر غلامحسين ساعدي و «مسخ»، نوشته فرانتس کافکا از جمله آثار داستاني کوتاه معاصر به شمار ميروند که داراي ژرفساختي کاملا شبيه به يکديگرند. اين دو اثر در واقع بياني اکسپرسيونيستي از جامعه عصر ساعدي و کافکاست که ميکوشد با رويکردي جادويي، رئاليسمترس و خفقان و استبداد حاکم بر ايران بعد از کودتاي 28 مرداد و پراگ 1900 را به تصوير کشد. اين دو اثر، با وجود داشتن ژرف ساخت يکسان، در حوزه شيوه شخصيتپردازي، کاملا با يکديگر متفاوتاند، کاربرد گفتگو در مقايسه با ساير شگردهاي پردازش شخصيت، بسامدي بسيار اندک در اين مسخ دارد و در مقابل، توصيف با دامنه کاربرد وسيع، منطق حاکم بر شيوه شخصيتپردازي آن به شمار ميرود. «مسخ» به عنوان يکي از آثار برجسته ادبيات جهان، مورد توجه بسياري از ناقدان و نويسندگان از جمله ولاديمير ناباکوف قرار گرفته است. درباره «گاو» اثر ساعدي نيز بسياري سخن گفتهاند اما در هيچ يک از آثار مذکور، به طور مبسوط به بررسي شگردهاي شخصيتپردازي در داستان کوتاه «گاو» و مقايسه آن با «مسخ» کافکا پرداخته نشده است؛ از اين روي، در پژوهش حاضر عوامل موثر در پردازش شخصيت در دو اثر داستاني «گاو» و «مسخ» مورد بررسي و مقايسه قرار گرفته است.
یکی از راههای حفظ و انتشار اشعار در گذشته روایت راویان بوده است. معنای لغوی روایت در عربی حملِ آب بوده و سپس در مفهومی مجازی به نقل شعر و خبر نیز اطلاق شده است. در زبان فارسی شاعران با آوازی خوش اشعارخود را میخواندند و یا برای خود راوی یا راویانی بر میگزیدند با حافظهای قوی تا اشعار آنان را با آواز بخواند. این راویان ویژگیهایی داشتند. در این نوشتار این ویژگیها از لابه لای سرودههای شاعران استخراج و تحلیل شده است.