ابیات وصفی، قسمتی بزرگ از معلقات سبع را تشکیل میدهد. سرایندگان این قصاید، علاوهبر غرضهای شعری خود، منازل یار، پدیدههای طبیعی، مرکب، صحنههای نبرد و عناصری دیگر را توصیف کرده و بهتصویر کشیدهاند و به همین منظور و برای ملموسکردن تصاویر ادبیشان، این ابیات را با موسیقی مناسب، بهویژه موسیقی آوایی حروف همراه کردهاند. با توجه به اینکه در فرایند توصیف حسی، شاعر برای تأثیر بیشتر هدف خود، نیازمند ذکر دقیق اوصاف و احوال امور مورد نظرش است، اصحاب معلقات سبع در توصیفهای حسی خود، از عنصر موسیقی بهره فراوان بردهاند تا طنینآوایی پدیدههای مورد نظرشان را نیز برای شنونده محسوس کنند. از آنجا که موسیقی حروف برخلاف وزن عروضی میتواند در هر بیت، با دیگر بیتها متفاوت باشد، این هفت شاعر در ابیات وصفی خود، با استفاده از چیدمان مناسب حروف، به تقویت موسیقی و انسجام آوایی و تطابق آن با معنای مورد نظر خود پرداختهاند. درمیان این هفت شاعر، امرؤالقیس و لبید از تطابق لفظ و معنی و موسیقی حروف بیشتری بهره جستهاند و تأثیر چیدمان حروف در شعر این دو شاعر، بهویژه دروصف طبیعت، بیشاز بقیه است. شاید دلیل این مسئله، وجود تعداد بیشتر ابیات وصفی مربوط به طبیعت در معلقههای ایشان و توجه زیاد این دو شاعر به طبیعت نسبت به دیگر اصحاب معلقات سبع باشد. عنتره و عمرو بن کلثوم نیز از موسیقی رزمی برخاسته از چینش هجایی و حروف، به بیشترین میزان استفاده کردهاند و موسیقی ابیات آنها در توصیف صحنههای نبرد، ملموستر است؛ زیرا این دو شاعر، حروفی را بهکار بردهاند که درکنار یکدیگر، صدای بههمخوردن شمشیرها و نیزهها، و هیاهوی جنگ را تداعی میکنند. درمقابل شعر این شاعران، ابیات وصفی طرفه، زهیر و حارث از موسیقی حروف، بهرهای کمتر دارد و تطابق لفظ و معنا در شعر این سه شاعر، نسبت به بقیه، کمتر است. این مسئله دو دلیل مهم دارد: نخست آنکه این سه شاعر، در مقایسه با امرؤالقیس و لبید، به توصیفهای حسی طبیعت، چندان توجهی نکردهاند و دوم اینکه این شاعران، موسیقی شعر خود را بیشتر در وزن عروضی قرار دادهاند.
بانو اطرایی از معدود هنرمندانی است که دارای مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. ایشان در زمینه ی معرفی و شناساندن ارزشهای موسیقی اصیل ایران خصوصا ردیف ها و دستگاه های موسیقی ملی و سنتور نوازی معاصر و همچنین آثار و اندیشه های بزرگانی چون پایور و صبا سال ها تلاش نموده و تالیفات و مجموعه آثار ارزشمندی را به جامعه موسیقی کشور تقدیم داشته است.
کتاب ماهور مجموعهای از مقالات موسیقی بود که نخستین جلدش در تابستان 1370، دومین جلدش در بهار 1371 و سومین جلد آن در زمستان 1372 منتشر شد. حسین دهلوی، علی تجویدی، مصطفی پورتراب، فرهاد فخرالدینی، ساسان سپنتا و حسین علیزاده از نویسندگان مقالات کتاب ماهور بودند.