وقتی که مینویسم دلواپس آن نیستم که «آوان گارد» هستم یا نه، که نویسنده آوان گارد هستم یا نه. سعی میکنم به صادقانهترین وجهی که برایم ممکن است، بگویم که دنیا را چگونه میبینم، که دنیا در نظرم چگونه است، بیآنکه کوچکترین قصد تبلیغ یا ارشاد شعور معاصرانم را داشته باشم. سعی میکنم که در محدوده ذهنیت خودم، شاهدی صادق و واقع بین باشم. چون برای تئاتر مینویسم، هم و غم من جان دادن و تجسم بخشیدن به آن وجه از واقعیت است که هم کمیک است و هم تراژیک.
چرا و برای چه کس مینویسیم؟ اگر نامهای، خطابهای، درسی، عرض حالی مینویسیم از این بابت است که عقاید و احساساتی را برای کسی بیان کینم؛ برای آن است که میخواهیم درخواستی بکنیم، چیزی به کسی بیاموزیم، کسی را قانع کنیم یا عیله کسی یا چیزی اعتراض کنیم. هدف این کار نوشتن در خارج آن است: یعنی که نوشتن وسیله است؛ به دیگران مینویسیم یا برای دیگران مینویسیم. همچنین میشود چیزی نوشت به قصد اثبات، مجاب کردن، تعلیم یا امثال اینها و این نامه، بیانیه یا خطابهای را که نوشته شده، شعر، کمدی، تراژدی و ... خواند. اما آنچه نوشته شده واقعا نامه است یا خطابه و یا عرض حال و شعر یا نمایشنامه و امثال اینها نیست.