چرا و برای چه کس مینویسیم؟ اگر نامهای، خطابهای، درسی، عرض حالی مینویسیم از این بابت است که عقاید و احساساتی را برای کسی بیان کینم؛ برای آن است که میخواهیم درخواستی بکنیم، چیزی به کسی بیاموزیم، کسی را قانع کنیم یا عیله کسی یا چیزی اعتراض کنیم. هدف این کار نوشتن در خارج آن است: یعنی که نوشتن وسیله است؛ به دیگران مینویسیم یا برای دیگران مینویسیم. همچنین میشود چیزی نوشت به قصد اثبات، مجاب کردن، تعلیم یا امثال اینها و این نامه، بیانیه یا خطابهای را که نوشته شده، شعر، کمدی، تراژدی و ... خواند. اما آنچه نوشته شده واقعا نامه است یا خطابه و یا عرض حال و شعر یا نمایشنامه و امثال اینها نیست.
در بخش نخست کتاب، "ادبیات داستانی" در گستره تاریخ، اسطوره، افسانه، رمانس و رمان به اختصار شرح و تبیین میگردد، سپس مقوله ورود رمان و داستان کوتاه به ادبیات فارسی، با ترجمهها سفرنامههای خیالی، مقالات شبه داستان و رمانهای تاریخی بازگو میگردد .بخش بعدی کتاب مربوط به "پیشگامان انواع جدید داستانی" است که با معرفی کوتاه جمالزاده و مشفق کاظمی پی گرفته میشود . نویسنده در مبحث "نسل اول داستان نویسان" از هدایت، علوی و چوبک و از مختصات آثارشان یاد میکند و در بخش "گروه دوم از نسل اول داستان نویسان" و ویژگیهای داستان نویسی حجازی، دشتی، نفیسی و جواد فاضل را به اختصار برمیشمارد .مباحث بعدی کتاب که شامل ارزیابی کوتاه آثار نویسندگان فارسی است به این موضوعات و شخصیتها اختصاص مییابد : "نسل دوم داستان نویسان :دانشور، آل احمد و گلستان"، "ادامه داستان نویسان نسل دوم :بهآذین و پرویزی"، "رمان تاریخیی مستعان، مسرور، مدرس، سردادور، میمندی نژاد، مطیعی، امیر عشیری، آرین نژاد و آشتیانی"، "نسل سوم داستان نویسان :صادقی، ساعدی، افغانی و مدرسی"، "نسل چهارم داستان نویسان :گلشیری، میرصادقی، فصیح، شهدادی، و ایرانی"، "ادبیات اقلیمی یا داستان نویسی روستا"، "ادامه نویسندگان ادبیات روستا :فقیری، بهرنگی و درویشیان"، "نثر علمی ادبی"، "نمایشنامه نویسی"، "نمایشنامه نویسی در دورههای بعد"، و "ترجمه از زبانهای اروپایی" .
کتاب سه نمایشنامه در آبانماه 1349 با نمایشنامه هایی چون "شیر" از فتحعلی رونقی؛ "کوچ" از هوشنگ کمالی و "آقای ناصری" از امین فقیری توسط انتشارات اداره کل فرهنگ و هنر استان فارس منتشر شده است
وقتی که مینویسم دلواپس آن نیستم که «آوان گارد» هستم یا نه، که نویسنده آوان گارد هستم یا نه. سعی میکنم به صادقانهترین وجهی که برایم ممکن است، بگویم که دنیا را چگونه میبینم، که دنیا در نظرم چگونه است، بیآنکه کوچکترین قصد تبلیغ یا ارشاد شعور معاصرانم را داشته باشم. سعی میکنم که در محدوده ذهنیت خودم، شاهدی صادق و واقع بین باشم. چون برای تئاتر مینویسم، هم و غم من جان دادن و تجسم بخشیدن به آن وجه از واقعیت است که هم کمیک است و هم تراژیک.