در این گفت وشنود، مالرو پیوندهای هنرمندان را به قدرت، در اتحاد جماهیر شوروی مطرح میکند. در 1917، مالرو، در گفت وشنودی با ژان ویلار که چند ساعت به درازا کشید، با طرح مسایل گوناگون، از دیدار خویش با تولستوی، خواندن آثار نیچه، کلودل، انقلاب اکتبر و همچنین مائو سخن گفت. خلاصهای از این گفتوشنود را که در اینجا نقل میکنیم، با صراحت و وضوح از پیوندهای میان آفرینندگان و قدرت سیاسی سخن به میان میآورد.
این کتاب، نخستین کتابی است که مالرو بعد از مراجعت از هندوچین به چاپ رسانید. او در هندوچین با وضع ناگواری روبرو شده بود. به این معنی که پس از تحقیقات باستانشناسی توأم با تجارت و نیز به علت بنبستی سیاسی که با آن مواجه شده بود، درصدد برآمد زیانهایی را که متحمل شده بود، جبران کند و این فرصت را ادبیات در اختیارش گذاشت. بدین ترتیب پس از دو مسافرت به آسیا و اقامت در آن قاره، این کتاب را منتشر کرد. این کتاب در واقع در قالب نامهنگاری بین دو جوان شرقی و غربی است که در آن درباره انحطاط تمدن غرب و توجه به فرهنگ شرقی صحبت شده و به مقایسه پویایی تفکر اروپایی و چینی پرداخته شده است.
در این کتاب به تاریخ نمایش و تئاتر در اصفهان پرداخته شده است. در این کتاب مراحل گوناگون تحول و دگرگونی نمایش از دوره صفویه و تئاتر وارداتی به روش اروپایی که از عصر انقلاب مشروطه آغاز میشود، تا امروز را میتوان در هفت فصل دید. نگرشی به نمایش، پیشگامان تئاتر، گروههای تئاتر اصفهان، از تئاتر و خاطرات، گفتگوها با رضا ارحام صدر، فاضل فاضلی پارسا، محمدرحیم اخوت، و منصور کوشان بخشها و فصول این کتاب را شکل میدهند. در پیوست کتاب نیز فهرست اجراها از سال 1267 تا سال 1378 و همچنین جشنوارهها، همایشها، نام تالارها، سندها و عکسهای مربوط به تئاتر آورده شده است.