یکی از آشکارترین ویژگیهای مثنوی مولوی، شیوه خاص قصهگویی، روایت قصه و تداعی آن است. مؤلف مقاله کوشیده است با جستجو در میان آثار پیشینیان فکری مولوی، اسلوبهای روایت و سبک روایتگری او را تبیین نماید. او ضمن توجه به شباهتهای روایی میان مثنوی و کلیات شمس و بهویژه آثار عطار، در پایان به مقایسه روایت در مثنوی و قرآن میپردازد و به نوآوریهای مولوی در این زمینه اشاره میکند.
کتاب حاضر مشتمل بر دو گفتار به زبان فرانسوی، به خامه توانای استادان گرامی دکتر صفا و لیوه روسای محترم دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و استراسبورگ و یک مقدمه از نویسنده در معرفی کامل نسخه خطی کتابخانه ملی و دانشگاهی استراسبورگ و شرح یکصد و شصت و هشت بیت از مثنوی گلشن راز که متاسفانه شارح عارف آن تاکنون ناشناخته مانده است. و در آخر تعلیقاتی که برای حل مشکلات و توضیح و تعریف لغات و مصطلحات عرفانی و فلسفی به کوشش نویسنده فراهم گردیده است.
این کتاب اشعار فارسی سیدجعفر موسوی حاوی الف) دو مثنوی در بحر خفیف-مخبون محذوف-یکی تحت عنوان (حدیث نفس) شامل موضوعات مختلف در حدود (1723) بیت، و دیگری (بالاخانه غمها) که از نوشته نویسنده معروف (مصطفی لطفی منفلوطی مصری) برداشته شده است و در حدود (303) بیت می باشد. ب) غزلیات ج) متفرقات د) قطعات
از آشكارترين ويژگيهاي روايت مولانا در مثنوي، درآميختن قصهها با يک ديگر است. راوي در ميانه روايتِ يک قصه به قصهاي ديگر ميگريزد و يا ميكوشد دو قصه پياپي را در پيوندد و گاه به روايت هم زمان دو قصه توامان ميپردازد. نويسنده در اين نوشتار كوشيده است پس از بررسي چند و چون اساليب «قصه در قصه» و سوابق آن و نيز برخي نظريه پردازيهاي پيرامون آن، جلوههاي شاخص و ممتاز اين شيوه را در مثنوي تبيين كند.