مولانا عبدالقادر دهلوی (عظیمآبادی) (1054 ـ 1133 هـ .ق) متخلص به بیدل، پسر میرز عبدالخالق عظیمآبادی هندوستانی، یکی از بزرگترین شاعران ادب پارسی است. در عظیمآباد (پتنا) زاده گشت و هم در آنجا به کسب دانش پرداخت. اصل او از ترکان جغتای ارلاس بود و ارلاس فبیلهای غیرمشهور از طوایف مغول است. اما آنچه بیدل را به ایران میپیوندد دین اسلام و زبان فارسی است. در آغاز جوانی به خدمت شاهزاده محمداعظم شاه، سومین فرزند اورنگ زیب درآمد و منصب لشکری یافت.
کتاب حاضر سی مقاله درباره بیدل است که به کوشش محمد سرور پاک فر گردآوری در سال 1365 در کابل گردآوری شده است. عناوین بعضی از مقالات آ ن عبارتند از: شاعر و فیلسوف شرق/ ترجمه محمدیعقوب خان؛ سبک هند و مکتب بیدل/ پوهاند عبدالحی حبیبی؛ بیدل از افغانستان است/ طاهر بدخشی؛ بیدل شناسی در اتحاد شوروی/ اسدالله حبیب؛ بیدل و رابطه ادبی افغانستان و هند/ غلام حسن مجددی؛ و ..
دراین کتاب نخست مقدمه ای در زندگی و آثار و اساتید امام و آنگاه سخنی در سبک شعری شامل واژه ها و مضامین و ترکیبات و لحن انتقادی و تعابیر ابداعی آن بزرگ می یابد سپس قالبهای شعری از مسمط و ترجیع بند و قصیده و غزل، قطعه و رباعی و تک بیتی و گونه های اشعار مورد مداقه و در معرض داوری قرار می گیرد و از آن پس آثار نثری و مختصات نگارشی آن از تکرار و استفهام و حصر و قصر و دگر ملاحظات شکافته می شود و بخشی جداگانه ویژه نمایش تاثیری است که آثار امام در ادب معاصر داشته است و نویسنده این معانی و موضوعات را تا وسع توان خویش به قلم آورده و مآخذ را همه نشان داده است. خصیصه بارز شعر امام بارقه چشمگیر و خیره کننده آیات قرآنی و مفاهیم ژرف کلام الهی است که گه گاه در تک تک بیتها و حتی مصراعهای شعرش بر می تابد