ایرج میرزا (1252-1304 شمسی) ملقب به جلال الممالک و فخرالشعرا از شاعران برجسته ایرانی عصر مشروطیت و از پیشگامان تجدد در ادبیات فارسی است. ایرج میرزا در قالبهای گوناگون شعر سروده و ارزشمندترین اشعارش مضامین انتقادی، اجتماعی، احساسی و تربیتی دارند. شعر او ساده و روان و گاهی دربرگیرنده واژههای عامیانه است. او که منتقد اوضاع جامعه سنتی زمان خویش بود، با زبان طنز از برخی از رسوم ایرانیان انتقاد می کرد. آثار ایرج به دو بخش پیش و پس از مشروطه تقسیم می شوند. اشعار دوره اول بیشتر قصایدی در ستایش رجال زمان و بزرگان قاجار هستند. اشعار دوره دوم که دارای اعتبار ادبی بیشتری هستند اغلب به انتقادهای اجتماعی در قالب مضامین بکر اختصاص دارند. ایرج میرزا مضامین جدید و فلسفه واقع گرایانه را به شعر فارسی داخل کرد که باعث ایجاد فضای جدید ادبی پس از او شد. کتاب پیش رو به قلم سید هادی حائری متخلص به کورش، شاعر، نویسنده و پژوهشگر ایرانی و در دو مجلد تدوین شده است. نویسنده در جلد اول با اشعار شیوا، مثنوی ها و مسمط، ترجیع بند و ترکیب بندهای ایرج میرزا و در جلد دوم با گنجاندن شعرهایی به شیوه متقدمین، نمونه خط و نثر شاعر و ... به معرفی ایرج میرزا جلال الممالک پرداخته است. این کتاب در سال 1370 توسط نشر جوان منتشر گردید.
در این مجموعه نخست مختصری از شرح حال حاج شیخ عبدالسلام تربتی بیان شده سپس گزیده ای از سروده های مولف در موضوعات مختلف اجتماعی عرفانی و مذهبی فراهم آمده است
این کتاب را انجمن فارغ التحصیلان مدرسه آمریکایی برای آگاهی بیشتر علاقمندان به خدمت و زندگی میس جین الیزابت دولیتل در طول اقامت پنجاه ساله اش در ایران منتشر کرده است.
سیدمحمدرضا کردستانی با تخلص میرزاده عشقی (۲۰ آذر ۱۲۷۳ – ۱۲ تیر ۱۳۰۳) شاعر، روزنامهنگار، نویسنده و نمایشنامهنویس ایرانی دوره مشروطیّت و مدیر نشریه قرن بیستم بود که در دوره نخستوزیری رضاشاه، به دستور رئیس اداره تأمینات نظمیه (شهربانی) وقت، ترور شد. وی از جمله مهمترین شاعران عصر مشروطه بهشمار میرود که از عنصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده مردم بهره گرفت. او را خالق اولین اپرای ایرانی میدانند. کتاب حاضر گزیدهی اشعار و تقسیر و نقدی ادبی آثار میرزاده عشقی است.
مثنوی تفسیر قرآن کریم است. مولانا در مقام همدلی و فهم باطنی قرآن، مثنوی را تصنیف کرده است. حتی اگکر ظاهراً در ابیات مثنوی تصریحی به آیات قرآن نشده، باز هم مولانا در جان خویش به قرآن توجه داشته و متذکر معانی و لطایفش بوده است. سرچشمه این کتاب ابیات مثنوی و کلیات شمس است که نویسنده به تناسب معنای آیات در یک ماه رمضان (احتمالاً حدود سال 1330 شمسی) در حاشیه قرآن مجید نوشته بود. این کتاب افزون بر اینکه فضل تقدم در تطبیق ابیات مثنوی با قرآن دارد، از چند جهت دیگر نیز حائز اهمیت است: یکی اینکه تنظیم و ترتیب مطالب بر اساس قرآن است نه مثنوی، یعنی در واقع ابیات مثنوی با قرآن تطبیق داده شده است. دیگری اینکه اشعاری از کلیات شمس نیز در این تطبیق آورده شده و آخر اینکه ابیاتی در آن آمده که ازحیث ظاهری انطباقی با آیات قرآن ندارد ولی معنا چنین است.