این کتاب از جمله کتابهای مهم درباره موسیقی و نوشته عبدالقادر بن غیبی مراغی است. تألیف این کتاب در سال 799 آغاز شده و در 808 به پایان رسیده است. مؤلف در ابتدا کتاب را برای تعلیم دو پسرش، نورالدین عبدالرحمن و نظامالدین عبدالرحیم نوشته، اما در 816 یا 818 آن را در هرات به نام شاهرخ تیموری بازنگاری کرده است. این کتاب که از جمله آثار چهارگانه مراغی در موسیقی است، کاملترین اثر او دانسته شده و حاوی مقدمهای در پنج فصل، دوازده باب سه تا پنج فصلی و خاتمهای در شش فصل است. کتاب حاضر بخش خاتمه را دربر دارد که شامل شش فصل است درباره آداب خنیاگری، 45 مجلس گوناگون و اشعار مناسب هر مجلس، روش ممارست در فن موسیقی، موسیقی مغولی و اسامی کوکهای مغولی، شرح حال موسیقیدانان گذشته و نحوه استفاده از عود برای تهییج شنوندگان.
بانو اطرایی از معدود هنرمندانی است که دارای مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. ایشان در زمینه ی معرفی و شناساندن ارزشهای موسیقی اصیل ایران خصوصا ردیف ها و دستگاه های موسیقی ملی و سنتور نوازی معاصر و همچنین آثار و اندیشه های بزرگانی چون پایور و صبا سال ها تلاش نموده و تالیفات و مجموعه آثار ارزشمندی را به جامعه موسیقی کشور تقدیم داشته است.
عظیمترین شاهکار تاریخی که در عصر مغول به رشته تألیف درآمده و بزرگترین آثار ادبیات ایران کتاب «جامع التواریخ» تألیف خواجه رشیدالدین فضلالله است که شامل خصوصیات زندگانی و احوال مغول و عصر تسلط اینان است. این کتاب به امر غازانخان و اولجایتو در تحت سرپرستی وزیر معروف همدانی در سال 710 هـ.ق فراهم آمده و شامل سه مجلد است: جلد اول در تاریخ مغول، جلد دوم در تاریخ عمومی و عالم بنام اولجایتو، جلد سوم در جغرافیا. جلد سوم گویا از بین رفته یا تألیف نشده است.