این کتاب تذکرهای است به نام «نگارستان دارا» از تألیفات عبدالرزاق دنبلی متخلص به مفتون و متوفی در سال 1243 هجری قمری که حاوی شرح حال 212 تن از شعرای قرن دوازدهم و سیزدهم میباشد. دنبلی این کتاب را به سال 1241 تألیف کرده است.
در این کتاب کوشیده شده تا درباره نکاتی درباره حافظ و شعر او بررسی صورت گیرد؛ از قبیل: بیان روند زندگانی حافظ برگرفته از متون و منابع معتبر علمی و تاریخی با استفاده از اشعار شاعران نوپرداز معاصر؛ نگاهی به ابعاد و زوایای شخصیت حافظ؛ چرایی تفأل به حافظ و چگونگی تفألزدن؛ تدوین فصلی با نام فرهنگ واژگان اشعار حافظ با بیش از دوهزار واژه؛ فراهم کردن فرهنگ اشارات و تعبیرات عرفانی اشعار حافظ با بالغ بر پانصد واژه.
کتاب «کشف المحجوب» که در واقع پردهگشای اسرار حیات و درون گروهی از عاشقان و شیفتگان جمال محبوب ازلی و ابدی است، جلوهگاه ایمان و ذوق و دانش بزرگمردی است که گرچه شرح کاملی از احوال وی در دست نیست، ولی همین اثر عظیم نماینده وسعت اطلاعات او در علوم قرآنی و احادیث و عرفان است. در این کتاب خلاصهای گویا از شرح زندگی افراد مندرج در کتاب «کشف المحجوب» هجویری ارائه شده و علاقمندان و عرفانپژوهان را در شناخت هرچه بهتر مندرجات کتاب بهویژه شخصیت عارفان و مشایخ راهنما است.
این کتاب با عنوان «مآثر سلطانیه» اثر عبدالرزاق بیک دنبلی، متخلص به مفتون، نخستین اثر و مفصلترین روایت و مستقیمترین گزارش در باب جنگهای مرحله اول ایران و روسیه از آغاز تا معاهده گلستان به همراه شرحی فشرده از رخدادهای سلطنت فتحعلی شاه قاجار از پایان جنگهای مرحله اول تا آستانه هجوم مجدد قوای روسیه به خاک ایران است. عبدالرزاق بیک مورخ، شاعر، ادیب، مفسر وئ مترجم ناموری از عصر فتحعلی شاه قاجار است. دنبلی در سال 1242 پس از مراجعت از سفر حج درگذشت و امکان آن را نیافت تا اثر خویش را با گزارش وقایع جنگهای مرحله دوم ایران و روس تکمیل کند. درست در همین زمان خاوری شیرازی از منشیان برجسته و وقایعنگاران نامور عصر فتحعلی شاه به تدوین اثر مشهور خویش به نام «تاریخ ذوالقرنین» پرداخت. در این کتاب تصحیح اثر خاوری نیز آورده شده است.
کتاب تجربة الاحرار و تسلیة الابرار اثر عبدالرزاق بیگ دُنبُلی از جمله کتابهایی است که در زمینه تذکره نوشته شده است. این کتاب از مجموعه های نفیس و از مهمترین کتب ادبی و تاریخی است که در نیمه ی اول قرن سیزدهم هجری قمری تألیف گردیده است. این کتاب تذکره گونهای است در احوال عالمان و شاعران زمان به نثری شبیه به نثر دره نادره. ابتدای آن پس از خطبه شمهای از حال نویسنده کتاب است و بعهد در این قسمت این شاعران ذکر میشوند: اسماعیلخان قشقائی؛ میرزا محمدصدق منشی موسوی اصفهانی؛ میرزا عنایتاله اصفهانی؛ مولانا محمدباقر بهبهانی؛ شیخ مهدی؛ ضیاآ الدین یوسف بحرانی؛ سیدمهدی بروجردی؛ میرزا محمدمهدی شهرستانی؛ اسماعیل خواجوئی، محمدبن مولانا محمدرفیع اصفهانی، میرزا محمدعلیبن میرزا مظفر اصفهانی؛ میرزا محمدنصیر طبیب اصفهانی؛ میرزا ابوالقاسم مدرس؛ شیخ محمد بحرانی؛ میرزا محمدمهدی مشهدی؛ میرزا محمدجعفر یزدی متخلص باسیر؛ مولانا سیدحسین؛ مولانا مهدی هرندی؛ مولانا مهدی نراقی؛ میرزا محمدتقی تبریزی عبدالواهابی؛ آخوند ملارضا تبریزی؛ میرزا رفیعبن میرزا محمدشفیع تبریزی، مشتاق اصفهانی؛ آذر بیگدلی شاملو؛ سید احمد هاتف اصفهانی؛ عذری بیگدلی شاملو؛ صباحی؛ اسیری؛ حاجت؛ راهی؛ رفیق، صافی، طوفان، غالب، درویش عبدالمجید، نشاط، نصیب، نیازی، هجری، حاج مهدیخان سمنانی. از اواسط کتاب تاریخ اواخر دوره نادری و کشمکشهای دوران اول قاجار و سلطنت فتحلی شاه میآید و سپس از صنایع شعری و آداب دبیری مطالبی ذکر میشود و بعد مصنف پارهای از داستاهایی زمان خود را میآورد که بسیار دلکش و جالب توجه است.