کتاب احادیث مثنوی مشتمل است بر مواردی که مولانا در مثنوی از احادیث استفاده کرده است با ذکر وجوه روایت و مآخذ آنها. دلیل تالیف کتاب به اعتقاد نویسنده آن بود که نویسنده وقتی مثنوی را مطالعه میکرد هروقت به تعبیری چون "در حدیث آمد" و "گفت پیغمبر" یا "مصطفی فرمود" برمیخورد مایل بود اصل حدیث را پیدا کند و ناچار به حواشی و شروحی که بر آنها اعتماد داشت مراجعه میکرد تا اینکه به تدریج به شروح مثنوی و حاشیه عبداللطیف عباسی موسوم به "لطائف معنوی" دست یافت و از مطالعه و مقایسه آنها متوجه شد که در بعضی موارد هریک متن خبر را بصورتی نقل کرده و یا آنکه جمله نقل شده را بعضی خبر و دسته ای مثل یا از کلمات بزرگان شمردهاند و بر آن شد که فهرستی از مطالب مثنوی که متفرقا در دفاتر ششگانه آمده است فراهم آورد تا بحث در عقاید و افکار مولانا بر اساسی درست و پایه ای استوار میسر گردد و حل مشکلات مثنوی بوسیله خود آن و از راه مقایسه مطالب که مکرر شده است، صورت پذیرد.
با توجه به نوشتههای مولوی بهویژه «مثنوی معنوی» درمییابیم که وی به علوم معمول روز خود مسلط بوده و مقداری از آنها را به صورتهای تمثیل، تضمین، تلمیح و نظایر اینها بیان کرده است که خود میتواند به عنوان یک مجموعه معارف اسلامی مطرح گردد. موضوعات آشکار آن مانند آیات قرآن، احادیث و داستانهای مختلف است که متن آن را مزین کرده است. افزون بر این مطالبی فراوان در موضوعات خداشناسی، انسانشناسی و عرفان دارد. در این کتاب آیات، احادیث و لغات مثنوی معنوی گردآوری شده است. اشعار و آیات به ترتیب موضوع اشعار مثنوی از دفتر اول تا ششم و به همان نظم کتاب از روی مثنوی تصحیح نیکلسون تنظیم شده است.
بحث در تاریخ زندگی مولانا جلال الدین و خصوصیات فردی و اجتماعی این مرد بزرگ، در کتب فراوانی مشروحا مطرح شده است، ولی در کتاب به بررسی شخصیت جلال الدین از لحاظ معرفت و علم و هیجان روانی فوق العاده ای که داشته است بسنده شده و آنگاه به شرح حال مختصری از این عارف بزرگ پرداخته شده است. قیافه علمی و عرفانی و روحی را که جلال الدین در کتاب مثنوی به ما نشان میدهد، به طور قطع از چهره های فوق العاده ایست که تنها قلمرو دانش و معرفت مربوط به اصول عالیه انسانی سراغ دارد. وسعت و عمق دید جلال الدین در حقایق انسانی مخصوصا از نظر رابطه انسان با ماورای طبیعت در حدی است که گویی موضوعاتی که درباره این رابطه برای او مطرح می گردد اقیانوسهای متلاطمی از حقایق و مسائل ست، گرچه این موضوعات به جهت قرار گرفتن در روی پرده جهان هستی و از دیدگاه انسانها بسیار محدود و ناچیز دیده می شوند و به همین جهت نارسائی الفاظ را در نشان دادن آنچه که در ذهن خود راجع به موضوعات میگذرد بارها گوشزد می کند....
سخن و سخنوران، کتابی است نوشتهٔ بدیعالزمان فروزانفر در شرح احوال و نقد و سنجش آثار ۵۵ تن نامورترین شاعران پارسیگوی قرنهای سوم تا ششم هجری. سخن و سخنوران اولین بار در سالهای ۱۳۰۸ و ۱۳۱۲ در تهران به چاپ رسیدهاست.
این مجموعه شامل لغات و تعبیرات ادبی و اصطلاحاتی از معارف مختلف چون: عرفان، کلام، طب، فقه، موسیقی، ... است که از نوشته های گوناگون شادروان بدیع الزمان فروزانفر گردآوری شده است که این نوشته ها شامل کتابها، مقالات و حواشی آن مرحوم بر متونی است که تصحیح نموده اند. شیوه کار در این کتاب به این صورت است که چون استاد گاه در شرح یک اصطلاح چند جای سخن گفته اند، ما تعریف کاملتر را برگزیده ایم و گاه از یک اصطلاح چند جای تعریف های ناتمام به دست داده اند که با تلفیق آنها شرحی کامل حاصل نموده ایم. در بعضی موارد نیز که برخی شرحها تکراری به نظر می رسید، یک مورد را نوشته و به سایر موارد ارجاع داده ایم. آنچه ارزش این کتاب را افزونتر می کند ذوق و استنباطی است که استاد فرزوانفر در بیان و شرح لغات داشته اند و این باعث شده نکات دقیق و ظریفی را بیان فرمایند که در کمتر جای به آن بر میخوریم و یا احیانا اگر در کتابی ذکر شده باشد اشتباه یا ناقص است که ایشان با نوشته خود آن را اصلاح و کامل نموده اند