مثنوی ولدی معروف به ولدنامه بهترین یادگار مهترین فرزندان مولانا گوینده مثنوی معروف که به نام سلطان ولد شهرت و همنام جدش بهاءالدین ولد نام داشت. او این کتاب را در ربیع الاول 690 هجری قمری شروع کرده و در جمادی الآخر همان سال به پایان رسانید. موضوع این مثنوی بهترین و دلکشترین موضوعات یعنی سرگذشت مولانا جلالالدین صاحب مثنوی معنوی و اصحاب و یاران و پیروان اوست. این مثنوی در حدود ده هزار بیت کمترک میشود. در مقدمه نثری که خود سلطان ولد بر این مثنوی نگاشته، موضوع و سبب تألیف و تاریخ شروع را بیان کرده است.
در فن آرایش سخن و صنایع بدیعی "سوال و جواب" را یکی از محسنات بدیع معنوی به شمار آورده اند و آن چنان است که شاعر در بیتی و یا چند بیت و یا بیش از آن، سخن خود را به صورت پرسش و پاسخ موضوع می کند و این تفنن ادبی، گاه چندان به درازا میکشد که از آغاز تا پایان یک قصیده طولانی را نیز دربر میگیرد. کتاب حاضر که "گفتگو در شعر فارسی" نام دارد بیشترین اشعاری را که تاکنون به شیوه پرسش و پاسخ سروده شده اند، شامل میشود.
مثنوی حاضر که به تتبع مثنوی شیرین و خسرو نظامی سروده شده در جای خود شایان دقت بوده و هنری که در آن به کار رفته بیانی نغز دارد، گر چه گوینده آن از شعرای نامدار نیست ولی مثنوی او بدیع است و از متتبعین ارزندهی نظامی به شمار میرود و جای آن دارد که منظومه او با دقت مطالعه شود. شعله این منظومه را برای تقرب به دستگاه مرحوم فرهاد میرزا و عذر گناهان گذشته به نظم آورده و خود نام شیرین و فرهاد را بر آن نهاده بود ولی بواسطه عدم دقت بنام شیرین و خسرو معروف گردید.