کتابخانه مجازی ادبیات

عظیم‌ترین شاهکار تاریخی که در عصر مغول به رشته تألیف درآمده و بزرگ‌ترین آثار ادبیات ایران کتاب «جامع التواریخ» تألیف خواجه رشیدالدین فضل‌الله است که شامل خصوصیات زندگانی و احوال مغول و عصر تسلط اینان است. این کتاب به امر غازان‌خان و اولجایتو در تحت سرپرستی وزیر معروف همدانی در سال 710 هـ.ق فراهم آمده و شامل سه مجلد است: جلد اول در تاریخ مغول، جلد دوم در تاریخ عمومی و عالم بنام اولجایتو، جلد سوم در جغرافیا. جلد سوم گویا از بین رفته یا تألیف نشده است.

عظیم‌ترین شاهکار تاریخی که در عصر مغول به رشته تألیف درآمده و بزرگ‌ترین آثار ادبیات ایران کتاب «جامع التواریخ» تألیف خواجه رشیدالدین فضل‌الله است که شامل خصوصیات زندگانی و احوال مغول و عصر تسلط اینان است. این کتاب به امر غازان‌خان و اولجایتو در تحت سرپرستی وزیر معروف همدانی در سال 710 هـ.ق فراهم آمده و شامل سه مجلد است: جلد اول در تاریخ مغول، جلد دوم در تاریخ عمومی و عالم بنام اولجایتو، جلد سوم در جغرافیا. جلد سوم گویا از بین رفته یا تألیف نشده است.

تدوین واژه‌نامه‌های گیلکی سابقه نسبتا طولانی دارد. اولین کوشش موفق در این زمینه، فرهنگ گیلکی از منوچهر ستوده است که در سال 1332 خورشیدی به همت انجمن ایران‌شناسی، به چاپ رسید. بعد از این کتاب، گام‌های مهمی در تألیف واژه‌نامه‌های گیلکی برداشته شد که خوشبختانه برخی از آنها به زیور طبع نیز آراسته شده‌اند. از جمله این آثار می‌توان واژه‌نامه گویش گیلکی، فرهنگ گیل و دیلم، ویژگی‌های دستوری و فرهنگ واژه‌های گیلکی را نام برد. گلیه‌گب، بی‌تردید مفصل‌ترین فرهنگ‌نامه‌ای است که تا کنون درباره گویش گیلکی نوشته شده و به شکل منقح‌تری روانه بازار شده است. مولف فاضل آن، آقای فریدون نوزاد، خود، از محققان برجسته گیلانی است. این واژه‌نامه به گویش گفتاری و نوشتاری مردم رشت و پیرامون آن اختصاص دارد.

تعداد فعل‌های ساده زبان فارسی نسبت به زبان‌های دیگر، از جمله فرانسه و انگلیسی، بسیار کمتر است. در سده‌های نخستین تکوین زبان فارسی، شمار این فعل‌ها، اعم از اصلی و جعلی، نسبتاً فراوان بوده است. اما امروزه بسیاری از آنها از بین رفته و جای خالی آنها با فعل‌های ترکیبی پر شده است. برخی نیز گرچه به زبان فارسی امروز رسیده‌اند، صرفاً در شکل نوشتاری به کار می‌روند و در گفتار امروزی راهی ندارند. در این مقاله، با مطالعه متون منثور دو قرن نخستین فارسی دری، یعنی قرن‌های چهارم و پنجم هجری، فعل‌های ساده این دوره استخراج شده و تحولات ساختمانی و تنوع آوایی و نگارشی آنها مورد بررسی قرار گرفته است. برای ارائه بهترین ویژگی‌های این افعال، صورت اصلی، جعلی، سببی و آوایی یا املایی آنها در جدولی طبقه‌بندی، و از هم تفکیک شده است. با نگاهی گذرا به فهرست افعال مشخص می‌شود که در این دوره گرایش به ساخت افعال جعلی ـ که اغلب منشأ فارسی دارند ـ بیشتر بوده چنان‌که در کنار فعل‌های اصلی، اغلب از معادل جعلی آنها نیز استفاده شده است. افعال سببی این دوره نیز به مراتب از افعال سببی زبان فارسی امروز افزون‌تر بوده است.