این کتاب مجموعه ای از درسگفتار های ولادمیر ناباکوف در دهه های 1940 و 1950 است وقتی که به عنوان پرفسور در دو دانشگاه ونسلی و کورنل به تدریس می پرداخت. او شاهکارهایی از نویسنده هایی همچون چخوف، داستایوفسکی، گوگل، گورکی، تولستوی و ترورگینف را پوشش می دهد. نوع نگاهش به آناکارنینا به خصوص، بسیار دقیق و لذت بخش است. این سخنرانی ها از جنس آکادمیک نیستند که شما را درگیر گرایش انتقادی و بحث های فلسفی کنند و از دل متن با بیان سوال بیرون بیاید. بلکه دارای متنی کاملا قابل درک است. ناباکوف یک بیوگرافی جذاب از هر نویسنده ارائه می دهد اما آن را به باور و دید فلسفی آن بسط نمی دهد. رویکرد ناباکوف به ادبیات همانند یک خواننده ی پرشور است. سخنی که ناباکوف مکررا به آن تاکید دارد این است که «ادبیات مربوط به دپارتمانی از ایده های عمومی نیست بلکه دپارتمانی از کلمات و تصاویر مشخص است» و این چیزیست که درسگفتارهایش برا آن تمرکز داشت. او با دقت به بررسی روند اقدامات شخصیت ها می پردازد. او معمولا با خواندن قسمتی به اندازه از کتاب یک نویسنده به بررسی سبک نوشتن او می پردازد. و نگاه خودش را به روی خوانندگان ارائه می دهد.فردسون بوورز سه سال پس از درگذشت ناباکوف به چینش این دو دهه سخنرانی ها پرداخت. ناباکوف یک راهنما بی همتا در ادبیات روسیه است و این فقط به این خاطر نیست که در روسیه متولد شده و زبان مادری او روسی است بلکه او در انگلیسی نوشتن هم دارای ذوق هنریست.
این اثر مجموعه ای است شامل بیست مقاله به قلم استاد عبدالحسین زرین کوب که هر مقاله به یک شاعر اختصاص دارد. از رودکی شروع می شود در ادامه به فردوسی، فرخی، منوچهری، ناصر خسرو، مسعود سعد، خیام، سنایی، انوری، خاقانی، نظامی، عطار، مولوی، سعدی، امیر خسرو دهلوی، ابن یمین، حافظ، جامی و صائب می پردازد و در نهایت به بهار ختم می شود.این مقالات به صورت مختصر اما نه با نادیده گرفتن مطالب حیاتی بلکه گزینش صحیح از میان آنان به نگارش درامده است و همین عامل اثر را برای علاقه مندان به آشنایی با شعر فارسی چه خواننده ی مبتدی و چه حرفه ای جذاب کرده است. او با استفاده از نسخه های موجود آثار و تذکره های نوشته شده درباره ی این شاعران و با نظر به شرایط سیاسی اجتماعی دورران حیات شان به بررسی اشعار و زندگی آنها می پردازد. با کاروان حله کتابی است که می تواند شناخت ما را از این بزرگان و آثارشان ارتقا ببخشد.
ولادیمیر ناباکوف (1899 ـ 1977) به نسلی تعلق داشت که هنوز هم نامه مینوشت، و این مرد نامههایش را با شوق و حرارت و با هنرمندی فوقالعادهای نوشته است. امروز نامههای وی، که همه در جعبههای مقوایی گذاشته شدهاند، تاقچههای یک سوی دیوار اتاق نشیمن همسر او، ورا ناباکوف، را در پالاس هتل مونترو در سویس پوشانده است. به تازگی پسرش دمیتری ناباکوف و متیوج بروکولی چهارصد نامه از نامههای او را در یک کتاب، به نام «گزیده نامههای ناباکوف 1940 ـ 1977» به چاپ رسانده و منتشر کردهاند.