کتابخانه مجازی ادبیات

مجموعه شعر سالهای تاکنون از عبدالجبار کاکائی در سال 1372 توسط موسسه فرهنگی محراب اندیشه منتشر شده است و شامل شعرهایی در قالب غزل، مثنوی، چهارپاره و سروده های نو می شود.

سیدمحمدرضا کردستانی با تخلص میرزاده عشقی (۲۰ آذر ۱۲۷۳ – ۱۲ تیر ۱۳۰۳) شاعر، روزنامه‌نگار، نویسنده و نمایشنامه‌نویس ایرانی دوره مشروطیّت و مدیر نشریه قرن بیستم بود که در دوره نخست‌وزیری رضاشاه، به دستور رئیس اداره تأمینات نظمیه (شهربانی) وقت، ترور شد. وی از جمله مهم‌ترین شاعران عصر مشروطه به‌شمار می‌رود که از عنصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده مردم بهره گرفت. او را خالق اولین اپرای ایرانی می‌دانند. کتاب حاضر گزیده‌ی اشعار و تقسیر و نقدی ادبی آثار میرزاده عشقی است.

منوچهری دامغانی از جمله شاعران طراز اول ایران در نیمه اول قرن پنجم هجری است. او بر ادب عربی و اشعار شاعران عرب و بر احوال و آثار شاعران پارسی احاطه داشت و نیز بر علوم دینی و ادب و طب و نجوم واقف بود. منوچهری به اظهار علم و فضل در شعر، اصرار داشت؛ از این رو نام بسیاری از شاعران پارسی و تازی و اصطلاحات مهجور عربی را استعمال کرده، اما هیچ یک از اینها از جذابیت شعر او نکاسته است. تشبیهات وی بدیع و زیباست و او مبتکر قالب شعری مسمط است. هدف مقاله، این است که با بررسی سه قصیده و ابیاتی چند از دیگر قصاید دیوان منوچهری، تاثیرپذیری او را از معلقه امروالقیس و مضامین و مفاهیم شعری او نشان دهد.

امرؤ القيس معروف به ملک الضليل از شعراي يمن و پيشرو شاعران طبقه اول دوره جاهلي است. ديوان اشعار او شامل 25 قصيده و چند قطعه است که مشهورترين قصيده او معلقه اوست که زبانزد خاص و عام است. گروهي از جمله زوزني و خطيب تبريزي آن را شرح کرده‌اند و با ديگر معلقات چند بار به چاپ رسيده است. امرؤ القيس نخستين کسي است که قصايد را با گريه بر اطلال خيمه گاه معشوق آغاز کرده، نخستين کسي است که با ظرافت از عشق سخن گفته، نخستين کسي است که در اشعار خويش تصاوير بسيار زيبا به کار برده که بعدها مورد تقليد ديگران قرار گرفته، نخستين کسي است که در وصف‌هاي کوتاه پرمحتوا (تصوير زن، صحنه شکار، وصف اسب و شتر و شب) زبردستي نشان داده است و اين به خاطر مسافرت‌هاي زياد و معاشرت‌هاي دايمي اوست که قريحه او خوب پرورش يافته و به همين علت اشعارش مملو و آکنده از معاني تازه شده است. امرؤ القيس از ميان آرايه‌هاي ادبي به تشبيه علاقه خاصي داشته و بيشترين تشبيهات او حسي است و ماده تشبيه را از طبيعت بدوي يا از زندگي نوش‌خواري و لذت‌جويي خويش گرفته است. به طور کلي، در شعر جاهلي تشبيه و متعلقات آن نقش بسزايي دارد. تصوير، اصل مهمي از اصول صناعت شاعر جاهلي است که هيچ شعري از اشعار جاهلي خالي از آن نيست. امرؤ القيس در بين شاعران هم‌رده‌اش، بهترين تشبيه آفرين و معلقه او مملو از تشبيهات نغر است. در واقع او «صاحب فن تشبيه» در عصر جاهلي است و بعد از او تشبيهاتش مورد تقليد شاعران عرب و عجم گشته است.