کتابخانه مجازی ادبیات

دیوان بینش در سه جلد چاپ شده است. جلد اول اشعاری که از سال 1277 تا 1299 سروده شده؛ جلد دوم آنچه از 25 شهریور 1320 به بعد تراوش یافته و خواهد یافت. اشعاری که تا سال 1277 سروده شده و کودکانه بوده و هزلها و هجوهای زننده و آنچه با مقتضای وقت ناسازگار تصور شود به چاپ نمی رسد. چاپ جلد دوم به مناسبت اینکه راجع به دوره اختناق ادبی و سیاسی بوده و بیشتر مورد توجه جامعه است بر قسمتهای دیگر مقدم خواهد بود.

مديريت كتابخانه ي آية الله العظمي مرعشي (رحمت الله عليه) مي نويسند: آنچه اينك با عنوان «گنجينه ي شهاب» تقديم دانشوران و كتاب ورزان مي شود، مجموعه ي مقالات و رساله هايي است در پاسداشت مقام علي حضرت آية الله مرعشي نجفي (رحمت الله عليه) و فَروَست جديد از منشورات اين كتابخانه ، اين آثار از تنوع موضوعي برخوردار است ، امام وجه غالب آن ، كتابشناسانه و شناساندن شخصيت و مقام علمي مرحوم آية الله العظمي مرعشي نجفي (رحمت الله عليه) است.

شعر حافظ برخلاف سروده‌های شاعران دیگر یک‌رویه و یک‌سویه نیست و در یک یا چند دائره محدود سیر نمی‌کند. باید توجه داشت که ”شعر حافظ طیف بسیار گسترده‌ای است که عارف و عامی، دین‌دار و بد‌دین و بی‌دین، هر یک را به نوعی برمی‌گیرد و هر کس در هر مقام ومنزلتی از فکر و دانش و ذوق که باشد، به فراخور احوال و تجربه‌های خود از آن بهره‌ای می‌گیرد. در این کتاب ضمن ارائه غزلیات حافظ، سروده‌های این شاعر نامدار به شیوه‌ای بدیع و اصولی و تقریبا فلسفی مورد بحث قرار گرفته است. مؤلف زمانی دراز درباره شیوه اندیشیدن حافظ تأمل کرده است. گفتار کوتاهی نیز پیرامون شعر و شاعری بر اثر افزوده است. بخش اول این کتاب اختصاص به موضوعی با عنوان «حافظ چه می‌گوید» دارد. در این بخش موضوعاتی چون شعر چیست، شاعر کیست، علت تأثیر شعر و لزوم شعر بررسی شده است. بخش دوم کتاب اختصاص به بررسی شخصیت و اندیشه حافظ دارد. در این بخش موضوعاتی چون حافظ کیست، حافظ چه می‌گوید، اندیشه‌ها و فرمان‌های فرعی حافظ و حافظ چگونه زندگی کرده است، تبیین شده است. در قمست دوم کتاب با عنوان «حافظ» به تحولات زندگی حافظ و روش تصحیح دیوان او اشاره شده و سپس روش قزوینی در تصحیح دیوان حافظ نقد شده است. در پایان گزیده‌ای از غزلیات حافظ آورده شده که این گزیده ۴۶ غزل حافظ بر اساس سیر تحول فکری حافظ را شامل می‌شود.

من کتاب «شش شاعر قرن بیستم»، با ترجمه درخشان تو، را خواندم. می‌گویم ترجمه، ولی درباره تو تنها با بیشترین بی‌دقتی و حتی بی‌انصافی است که می‌توان این واژگان را به کار برد. کاری که تو کرده‌ای، درست همان کاری است که، در برگردان شعر از زبانی به زبان دیگر، باید انجام شود. نام این کار، به گمان من، «بازآفریدن» است. به گمان من، در کار برگرداندن به طور کلی سه شرط «بایا» داریم. 1. زبان متن را هم چون یا نزدیک به زبان مادری خود بداند؛ 2. زبان مادری خود را در اندازه‌های یک نویسنده خوب بشناسد: یعنی همه ریزه‌کاری‌های ساختاری و بافتاری و واژگانی را از آن خود کرده باشد. 3. درباره «متن» آن چه‌هایی را که این سوی و آن سوی و به ویژه در زبان اصلی «متن» نوشته شده است خوانده باشد.