اصول و مفاهیم مرتبط با آئین فتوت، یکی از مضامین آثار سعدی است. با عنایت به اینکه سعدی، خود انسانگراست و بر احوال آدمی و اجتماع توجه دارد، طبعاً با عوالم فتیان که چنین گرایشاتی دارد، تناسب فکری داشته است. در این مقاله با توجه به وقایع زندگی سعدی و روزگار او، زمینههایی که این شاعر را به طور عملی و نظری با آیین جوانمردان مرتبط میکند، بررسی شده است. در ابتدا به وضعیت فتوت در روزگار سعدی و میزان گسترش آن در دوزگار وی اشاره شده است. سپس به مجاریای که سعدی را میتوانست به فتوت ملحق کند، اشاره شده است. فتوت در روزگار سعدی در اوج گسترش خود بوده است. خلیفه صاحب نفوذی همچون الناصرلدین الله از آن پشتیبانی میکرد و خود عملاً وارد آن شده بود. بنا بر امر او، در بخشهای وسیعی از دنیای اسلام آن روز فتوت رسمیت یافت و کسترش کمنظیری پیدا کرد. سعدی، مسافر، از راه گذر به سرزمینهایی که فتوت در آنها رایج شده بود و نیز از طریق تعالین مدرسه و خانقاه، به ویژه به واسطه شیخ شهابالدین سهروردی به دنیای فتیان راه یافته و در نهایت در حلقه آنها در آمده است.
بوستان، همتای جاودانهی گلستان، با این تفاوت که منظوم است. این منظومهی چهارهزار بیتی همانند گلستان داستان به داستان و مواعظ شیرینی در آغاز یا انجام هر داستان در آن آمده است. وزن این منظومه، همانند شاهنامهی فردوسی (بحرمتقارب) است. این اثر درخشان هممانند گلستان مخاطب عام و خاص دارد و مطبوع هر طبعی است، و بیش از هفتصد سال است که در اقلیم فارسی زبان (علاوه بر ایران، شبه قارهی هند، افغانستان و آسیای میانه به ویژه سمرقند و بخارا و تاجیکستان) در مکتبخانهها و سپس در عصر جدید در آموزشگاهها و مدارس عالی و دانشکدهها کتاب درسی آموزشی است و مهمترین درسی که میدهد درس زندگی است. بوستان مشتمل بر 10 باب است : 1. در عدل و تدبیر و رای 2. در احسان 3. در عشق و مستی و شور 4. در تواضع 5. در رضا 6. در قناعت 7. در عالم تربیت 8. در شکر بر عافیت 9. در توبه و راه صواب 10 .در مناجات و ختم کتاب.
رسالههای اهل فتوت بخش قابل ملاحظهای از ادبیات عامیانه ایران را شکل میدهد و با بیانی ساده و عامیانه اعتقادات، افسانهها و آداب و رسوم طبقه عامه ایران، خاص پیشهوران را در روزگاران گذشته تبیین میدارد. این کتاب شامل چهارده رساله درباره فتوت و اصناف پیشهور است. این رسالهها بر اساس نسخههای خطی منحصربهفرد تصحیح شده و اصطلاحات و تعبیرات خاص آنها توضیح داده شده است.
کرامت عمل خارق عادتی است که از اولیا سر میزند. مباحث مربوط به این اعمال در کتابهای عرفانی از جنبههای مختلفی مطرح شده است. با بررسی علل پیدایش و رواج کرامات میتوان کارکردهای گوناگونی برای آنها قایل شد. مشرب و موقعیت اجتماعی صاحب کرامت، اوضاع عصر او و چگونگی ارتباط وی با اقشار گوناگون اجتماع، از نوع کرامت و درون مایه آن قابل استنباط است. در این مقاله کرامات خواجه عبیداله احرار بررسی شده است. بیشتر کرامات او حاوی کنش و واکنش است. نقد و بررسی این اعمال نشان میدهد که احرار بر اساس ویژگیهای شخصیتی، اصول طریقت نقشبندیه و اوضاع عصر، در امور سیاسی اجتماعی و اقتصادی فعالیت گسترده داشته و از این راه موقعیت ویژهای به دست آورده است. بنابراین، حفظ موقعیتِ یادشده، از راه تنبیه و مجازات متجاوزان، کارکرد عمده کرامات اوست.