کتابخانه مجازی ادبیات

زبان مجموعه ای قراردادی از سمبل های صوتی است و چیزی نیست که به طریقی ناگهانی به وجود آمده باشد. تکامل زبان با تکامل خود انسان همگام بوده و تحقیق در پیدایش آن با تحقیق در زندگی انسان توام است. بسیاری براین باورند که همه زبانها از یک زبان اصلی منشعب گردیده و به تدریج شباهت خود را به زبان مادری از دست داده است. همه کسانی که با زبان یا آموزش آن سروکار دارند به احتمال زیاد این داستان کتاب مقدس را شنیده اند که: وقتی تمامی ساکنین کره زمین از یک زبان واحد چند کلمه ای استفاده می کردند انسانها در یک دشت بزرگ گرد هم آمدند و گفتند: بیایید برای خود شهر و برجی به بلندای آسمان بسازیم، و بدین ترتیب برای خود نامی باقی گذاریم. آنگاه خداوند به شهر و برج آنها درآمد و گفت"اگر انسان با داشتن یک زبان واحد بتوان برای اولین بار این چنین کار خطیری را انجام دهد بی شک بعدها نیز می تواند هر تصمیم دیگری را نیز عملی نماید. از این رو زبانشان را در هم و برهم می کنم تا قادر به درک گفتار یکدیگر نباشند".و آنگاه خداوند آنها را به سراسر کره خاکی پراکند تا بدین ترتیب آنها از ساختن شهر خویش صرفنظرکنند. این برج را برج بابل نامیدند. زیرا خداوند زبان آنها را درهم و برهم کرده بود...

درباره املای کلمات مرکب بسیار بحث شده است و گروهی برای رعایت اصل یکنواختی و برای اینکه قضیه را یکسره کنند، تنها چاره را جدانویسی همه ترکیبات دانسته و گروهی دیگر متصل‌نویسی را انتخاب کرده‌اند؛ اما هیچ‌کدام از این دو راه درست نیست. برای آنکه موضوع روشن شود به اندکی بحث نیاز است. در این کتاب مرکب‌ها و مشتقات است. مرکب از دو یا چند جزء مستقل ساخته می‌شود؛ مانند صاحبخانه، دانشسرا، پاک‌نهاد، سختدل و ... و مشتق با افزودن پیشوند و پسوند و میانوند به اسم و صفت و قید به دست می‌آید؛ مانند همراز، بیدل، دانشکده، گلستان و ... .

شعر قلندری یکی از شاخه‌های شعر عرفانی است که ظهور رسمی آن با شعر سنایی است. از آن پس دامنه گسترده آن، چنان است که حتی در شعر شاعرانی چون خاقانی و انوری هم مفاهیم قلندری دیده می‌شوند. بررسی غزل سنایی و عطار به عنوان برجسته‌ترین نمونه‌های شعر قلندری، شاخصه‌های اصلی اندیشه‌های قلندری را به دست می‌دهد، چنان که از این بررسی می‌توان به شخصیت این شاعران و نیز زبان شعر قلندری رسید. ملاحضه‌ این معانی که نتیجه کندوکاوی جدی در این حوزه است، خودبه خود درجه تقلیدی‌بودن سخن بعضی از گویندگان قرن هشتم را نشان خواهد داد.