عقلاءالمجانين يا فرزانگان ديوانه نما به رغم رفتارهاي عجيبشان، داراي شخصيت و نبوغ شگفتانگيزي هستند که بيانگر عمق نگرش آنها به انسان و جهان است. ابن عربي در فتوحات مکيه عقلاءالمجانين را «بهاليل» ناميده است و منشا جنون آنها را وارد غيبي ناگهاني ميداند که موجب «حيرت ابدي» آنان گرديده است و ارتعاشي دروني در آنان پديد آورده است. از نظر ابن عربي تجلي ناگهاني الهي، عقل اين طايفه را با خود برده است و در عالم لاهوت زنداني کرده است. آنان پس از صعود عقلشان به عالم لاهوت، هيچگونه تدبير و فکري نسبت به عالم ناسوت و کارهاي دنيوي خود ندارند، اما سخناني بسيار عميق و حکيمانه بر زبان ميرانند که خود هيچگونه قصدي از بيان آن ندارند، بلکه خداوند آن سخنان را بر زبانشان جاري ميسازد. از نظر ابن عربي اين طايفه خردمندان بدون خردي هستند که در ظاهر ديوانه يا همان مستوران از تدبير عقل شناخته ميشوند و به همين دليل آنان را «عقلاي مجانين» نام نهادهاند.
تذکرةالاولیاء کتابی عرفانی است به نثر ساده و در قسمتهایی مسجع، که در شرح احوال بزرگان اولیاء و مشایخ صوفیه توسط فریدالدین عطار نیشابوری به فارسی نوشته شدهاست. تذکرةالاولیاء کتابی درباره زندگی، حالات، اندیشهها و سخنان عارفان و مشایخِ تصوف است، و به ذکر مکارم اخلاق، مواعظ و سخنان حکمتآمیز صوفیان بزرگ می پردازد.این کتاب مشتمل است بر مقدمه و ۷۲ باب که هر باب به زندگی یک صوفی پرداخته است و در ابتدای هر باب سخنانی مسجع در تمجید و ثنای صوفی بیان شده و سپس سخنان و داستان ها درباره صوفی آورده شده است.نخستین باب به حالات و سخنان جعفر صادق اختصاص یافتهاست، و باب هفتاد و دوم به حسین بن منصور حلاج .
کتاب حاضر شامل مجموعه ای از مفاهیم و تعبیرات عرفانی محیی الدین است که بر اساس کتابهای موجود وی، به خصوص فتوحات مکّیه و فصوص الحکم و تفسیر القران و التجلیات الهیه و ترجمان الاشواق تنظیم شده است. برای این کار مدت چهار سال به مطالعه آثار ابن عربی و گردآوری اصطلاحات عرفانی وی و فیش برداری آن پرداخته و پس از آن با مراجعه مجدد به منابع کار ترجمه این اصطلاحات آغاز شد و پس از آن مفاهیم عرفانی را بر اساس حروف الفبا تنظیم و تدوین کرده و در پاورقی هرجا لازم بوده توضیح یا توضیحاتی درباره آن مفاهیم داده شده است.
عقلای مجانین یا فرزانگان دیوانهنما که گاه بهالیل نیز خوانده میشوند، جایگاه ویژهای در ادبیات عرفانی دارند. در برخی از حکایات مثنوی، اقوال و احوال حکیمانه و در عین حال رازآلود این شوریدگان با ظرافت خاصی در قالب حکایات عامیانه بیان شده است. مولانا با آوردن تمثیلهای پرمعنا، در پی نشان دادن حکمت و معرفت عمیق این دسته از اولیای الهی، خلاف ظاهر غیرعادی و دیوانهوار آنان و تبیین لایههای عمیق شخصیت آنهاست. وی شناخت این نوع دیوانگان از دیوانگان معمولی را مستلزم نوعی بصیرت باطنی و فراست معنوی میداند. حال و مقام این شوریدگان و اطوار جنون معنوی آنها، به ویژه در دفتر دوم مثنوی معنوی بیان شده است. مولوی جنون مافوق عقل این دیوانگان را نمادی از اماته نفس و إحیای قلب عارفان و نشانهای از حریت و آزادگی آنان میداند. وی در حکایت «آن بزرگی که خود را دیوانه ساخته بود»، ضمن توصیف دقیق خصوصیات و مراتب معنوی این عارفان دیوانهنما، آنها را دارای مقام ولایت دانسته و جنون یا جنوننمایی ظاهری آنان را گاه بهانه ستر حال آنان برای وارد نشدن در نظام قدرت و نیز وسیلهای برای اعتراض در برابر ارباب قدرت از طریق نفی عظمت جباران عصر میداند.