با ظهور شرف الدين محمد بن سعيد بوصيري و سرودن قصيده معروفش «برده» و تاثير شگرف آن بر حوزههاي ادبي، ديگر شاعران مديحه سراي نبوي به پيروي از آن پرداختند و قصايد مديحه نبويه را همچون برده در بحر بسيط و روي ميم سرودند و بدين ترتيب قصايد بديعيه شکل گرفت، قصايدي که در هر بيت آن يک يا چند نوع صنعت بديعي بکار رفته است. در اين بين صفي الدين حلي شاعر پرآوازه قرن هفتم هجري با سرودن قصيده بديعيهاش و روي ميم، در ميان ديگر بديعيه سرايان برجستگي ويژهاي يافت، چنانکه از سوي مورخين هم عصر خود همچون ابن شاکر کتبي و عسقلاني و تاريخ نگاران معاصر مانند: محمود رزق سليم و... به عنوان مبدع و مکمل علم بديع شناخته شد. در حاليکه در اين ميان شخصيت اديبي حاذق چون «شيخ ابراهيم تقي الدين کفعمي» که وي نيز صاحبه بديعيه ارزشمندي است که خود به شرح آن پرداخته، مغفول مانده است.
زبان فارسی وقتی صحیح است که قوانین صرفی و نحوی و قواعد املائی و انشائی آن درست باشد. زبان کلیه ملل متمدن دارای قواعد و قوانینی است که درباره آن کتابها و رساله های فراوان نوشته اند و هرکس بخواهد به صحت و درستی در هر زبان گفتگو کند و چیز بنویسد ناچار است قوانین و قواعد آنرا بداند و رعایت کند...
این کتاب در دو بخش سامان یافته است. بخش اول درباره علم بدیع است که در آن درباره این مباحث نکاتی بیان شده است: علم بدیع، صرف و نحو و املاء و معانی و بیان و بدیع و بخشی از صنایع بدیعی. در قسمت دوم نیز از علم قافیه سخن گفته شده است که ابتدا درباره تعریف قافیه و مباحث آن نکاتی بیان شده و در ادامه اقسام قافیه تبیین شده است.
نویسنده در مورد علت تالیف کتاب می گوید: در این رساله نوعی از اشعار عربی را به نام موشحات مطالعه کرده و پای از دامنه مباحث کاملا فنی بیرون ننهاده ام، به علاوه تتبع اشعار مذکور تاکنون در کشور ایران سابقه نداشته و کلمه موشح نیز در نزد صاحب المعجم از حدود صنعتی از محسنات بدیعی تجاوز نکرده است....
موضوع کتاب پارسیان عربی نویس دو مقاله درباره عبدالحمید کاتب و بدیع الزمان همدانی است که توسط فیروز حریرچی تالیف شده و در سال 1345 منتشر شده است