کتاب "کلیات جودی" از مجموعه شعرهای معروف قدیمی مربوط به شاعر اهل بیت (ع) "عبدالجواد جودی خراسانی" است. اشتغال جودی به مرثیهسرایی و عامهپسند بودن اشعارش باعث شد که فضلا و خواص به شعر او تمایلی نداشته باشند، چنان که عبدالجواد ادیب نیشابوری (متوفی ۱۳۴۴) در باره وی گفته است شهرت مرثیهسرایی جودی، مقام ادبی او را تحتالشعاع قرار داده است. قبر جودی در حرم امام رضا علیهالسلام در مقبرهای در صحن نو، نزدیک مقبره شیخبهائی است. کتاب حاضر که به همت کتابفروشی اسلامیه در سال 1328 ه.ش منتشر شده، به خط محمد صانعی خوانساری، صفحه آرایی چشم نواز و نقاشی های مرتبط با اشعار زینت یافته است.
کتاب حاضر، دیوان غزلیات و قصاید و تضامین مرحوم آیه الله عبدالرحمن لرستانی متخلص به "حیرت" است. وی در دوره زندگی سیاسی پاکبازی و بلندنظری و آزاد خواهی را مدنظر داشت. قسمتی از زندگی مرحوم حیرت مصادف با دوره مبارزات مشروطیت و روزگار استبداد صغیر بود و از این جهت پاره ای از اشعار غزلیات این دیوان بدان حوادث و ماجراها توجه دارد. مرحوم آیه الله لرستانی به خاندان عصمت و طهارت علاقه و ارادت خاصی داشت و این شور محبت از خلال قصاید و مدایح این دیوان به خوبی مشهود است و همین علاقه روحی و ارادت شدید او را واداشت که بیشتر اشعار خویش را به ستایش و ذکر فضایل خاندان نبوت اختصاص دهد وی در لابه لای سخنانش حاصل زندگی خود را عرض ارادت و انقیاد به پیشگاه ذات رسالت پناهی و خاندان گرامش میداند
ادب و ادبیات و آداب یک سلسله از احساسات و ادراکات هر قوم و ملتی است که در قالب الفاظ منثور و منظوم زبان ملی آن قوم و ملت ریخته میشود. هر چه دامنه لغات آنها وسیعتر باشد آداب و شئون ملی آنها عمیق تر می نماید، ادب نفسی و ادب درسی که عبارت از احساسات و ادراکات و تعلیم و تربیت ملی باشد مجموعه آداب و شئون ملیت را تشکیل می دهد و درباره آداب هر قوم می توان از آثار ادبی آنها حداکثر استفاده را نموده و به تمام شئون اجتماعی یک قوم واقف شد. دیوان الادب مشحون توحید، نبوت، امامت، معاد، فضیلت انسانی و مناقب محمد مثالب دشمنان آنها که در قرآن تعبیر به شجره طیبه و خبیثه شده می باشد. از خصایص حضرت ناظم معظم این است که مانند قصیده سرایان بزرگ پارسی و تازی قصاید بلند و چکامه های رسا به قوافی سخت سروده اند و مهارت ادبی و استادی ایشان در نظم خود بارزتر از آن است که گفته شود چه آثارش از آفتاب مشهورتر است. اگر مراد از نظم و تنظیم دیوان کلمات و الفاظ و مسجع و مقفی نمودن عبارات باشد کار بس آسان و سهل است. اما اگر غرض ریختن یک سلسله احساسات علمی در قالب الفاظ کوتاه و رسا برای برگشت دادن دیگران در این احساسات باشد که در عین حال رعایت سجع و قوافی ادب و ادبیات بشود کار مشکل و از عهده هرکس ساخته نیست و لذا در میان چند هزار شاعر فارسی زبان عده معدودی را می توان از این طبقه دانست
این نوحهسرای نامی نامش عبدالجواد و تخلص و شهرتش «جودی» است و گاهی هم میرزای جودی خوانده میشد. میرزا لقب عمومی سرایندگانی بوده که در اواخر قرن دوازدهم تا اوایل قرن سیزدهم میزیستهاند. جودی از مردم عنبران است که یکی از کوهپایههای معروف مشهد و از بلوک جاغرق است. او در سرودن اقسام شعر استاد بوده و کلمات دقیق و تشبیهات ارزنده در دیوانش به چشم میخورد. او تمام همتش را به سرودن اشعار در مراثی اهل بیت (ع) مصروف داشته و به مدح این و آن نپرداخته است. این دیوان او شامل قصیدهها، مثنویها، مرثیهها، از مدینه تا مدینه، نوحههای سینهزنی و اشعار شعرایی است که اشعارشان در دیوان جودی راه یافته است.