کتاب "کلیات جودی" از مجموعه شعرهای معروف قدیمی مربوط به شاعر اهل بیت (ع) "عبدالجواد جودی خراسانی" است. اشتغال جودی به مرثیهسرایی و عامهپسند بودن اشعارش باعث شد که فضلا و خواص به شعر او تمایلی نداشته باشند، چنان که عبدالجواد ادیب نیشابوری (متوفی ۱۳۴۴) در باره وی گفته است شهرت مرثیهسرایی جودی، مقام ادبی او را تحتالشعاع قرار داده است. قبر جودی در حرم امام رضا علیهالسلام در مقبرهای در صحن نو، نزدیک مقبره شیخبهائی است. کتاب حاضر که به همت کتابفروشی اسلامیه در سال 1328 ه.ش منتشر شده، به خط محمد صانعی خوانساری، صفحه آرایی چشم نواز و نقاشی های مرتبط با اشعار زینت یافته است.
مذنب شوریده وارسته ای که از می حق سرمست و شیدا بوده گوشه ای اختیار کرده برای خود دنیای دیگری ساخته بود روی به میخانه آورده و از ماسوی چشم پوشیده بود. عشق از نظر وی حب علی بود و از این راه در جستجوی عشق حقیقی گام میزد. مذنب یکی از گویندگان با ذوق و گمنامی است که این در دری را به پای خرگان نریخته و دری از بهر دنیا نسفته او به عمر خویش مدح کسی نگفته و مدح را بخاندان علی (ع) اختصاص داده و کسی را جز آن بزرگوار و فرزندانش لایق ستودن نشناخته است، مذنب مدح را شعر نمیداند و برای مدح شخصیت مستقلی قائل است. در مصائب سیدالشهدا اشعار و مراثی جانسوز ساخته و در آنها عقیده و علاقه خود را نسبت به خاندان عصمت و طهارت به ثبوت رسانیده است اندوی همیشگی بر وی سایه افکنده بود. مذنب در تضمین ابتکار دیگری به خرج داده و از اغراض غزلی به مدح عدول کرده است. مذنب در سال 1363 هجری قمری بسرای جاودانی شتافت.
کتاب حاضر، دیوان غزلیات و قصاید و تضامین مرحوم آیه الله عبدالرحمن لرستانی متخلص به "حیرت" است. وی در دوره زندگی سیاسی پاکبازی و بلندنظری و آزاد خواهی را مدنظر داشت. قسمتی از زندگی مرحوم حیرت مصادف با دوره مبارزات مشروطیت و روزگار استبداد صغیر بود و از این جهت پاره ای از اشعار غزلیات این دیوان بدان حوادث و ماجراها توجه دارد. مرحوم آیه الله لرستانی به خاندان عصمت و طهارت علاقه و ارادت خاصی داشت و این شور محبت از خلال قصاید و مدایح این دیوان به خوبی مشهود است و همین علاقه روحی و ارادت شدید او را واداشت که بیشتر اشعار خویش را به ستایش و ذکر فضایل خاندان نبوت اختصاص دهد وی در لابه لای سخنانش حاصل زندگی خود را عرض ارادت و انقیاد به پیشگاه ذات رسالت پناهی و خاندان گرامش میداند
این نوحهسرای نامی نامش عبدالجواد و تخلص و شهرتش «جودی» است و گاهی هم میرزای جودی خوانده میشد. میرزا لقب عمومی سرایندگانی بوده که در اواخر قرن دوازدهم تا اوایل قرن سیزدهم میزیستهاند. جودی از مردم عنبران است که یکی از کوهپایههای معروف مشهد و از بلوک جاغرق است. او در سرودن اقسام شعر استاد بوده و کلمات دقیق و تشبیهات ارزنده در دیوانش به چشم میخورد. او تمام همتش را به سرودن اشعار در مراثی اهل بیت (ع) مصروف داشته و به مدح این و آن نپرداخته است. این دیوان او شامل قصیدهها، مثنویها، مرثیهها، از مدینه تا مدینه، نوحههای سینهزنی و اشعار شعرایی است که اشعارشان در دیوان جودی راه یافته است.