پروین در سال ۱۲۸۵ شمسی در بیست و پنجمین روز اسفندماه پا به عرصه وجود گذاشت. پدرش یوسف اعتصامی ملقب به اعتصام دفتر و اعتصام الملك نویسنده و از جمله نخستین مترجمان آثار مغرب زمین به زبان فارسی بود. پدر یوسف اعتصامی میرزا ابراهیم خان آشتیانی نیز از مستوفیان تبریز بود و فرزند را به فراگیری مقدمات علوم، ادبیات فارسی، عربی، تركی و فرانسه تشویق كرد. آنان اصلاً از اهالی آشتیان بودند. در سومین روز فروردین ماه ۱۳۲۰ شمسی شاعره نجیب، باوقار، متین، یگانه و مردم دوست، پروین اعتصامی، به بستر بیماری افتاد و در آخرین ساعات روز جمعه ۱۵ فروردین به حالت كما فرو رفت و در نخستین ساعات بامداد روز شنبه شانزدهم فروردین ۱۳۲۰ شمسی قلب پاك او از كار افتاد و تاریخ ادبیات معاصر ایران یكی از بی بدیل ترین شاعران خود را از دست داد. پروین به بیماری حصبه چشم از جهان فرو بست. کتاب حاضر پژوهشی است بر افکار و آثار پروین اعتصامی که جامعه ی ادبی و فرهنگی ایران در زمان چاپ کتاب به دلیل مطرح شدن برخی از مسائل که به زعم منتقدان نادرست و ناروا بوده است، استقبال چندانی از کتاب نکرد لکن بدیهی است که در عین ضعف در بیان برخی از مطالب، بخش هایی از کتاب نیز بسیار خوب و حائز نکات دقیق و درستی می باشد. به هر روی برای استفاده ی مخاطبان ارجمند لازم دیدیم که کتاب در دسترس قرار گیرد. این کتاب در سال 1356 توسط انتشارات روزنه منتشر شده است.
دیوان بینش در سه جلد چاپ شده است. جلد اول اشعاری که از سال 1277 تا 1299 سروده شده؛ جلد دوم آنچه از 25 شهریور 1320 به بعد تراوش یافته و خواهد یافت. اشعاری که تا سال 1277 سروده شده و کودکانه بوده و هزلها و هجوهای زننده و آنچه با مقتضای وقت ناسازگار تصور شود به چاپ نمی رسد. چاپ جلد دوم به مناسبت اینکه راجع به دوره اختناق ادبی و سیاسی بوده و بیشتر مورد توجه جامعه است بر قسمتهای دیگر مقدم خواهد بود.
مديريت كتابخانه ي آية الله العظمي مرعشي (رحمت الله عليه) مي نويسند: آنچه اينك با عنوان «گنجينه ي شهاب» تقديم دانشوران و كتاب ورزان مي شود، مجموعه ي مقالات و رساله هايي است در پاسداشت مقام علي حضرت آية الله مرعشي نجفي (رحمت الله عليه) و فَروَست جديد از منشورات اين كتابخانه ، اين آثار از تنوع موضوعي برخوردار است ، امام وجه غالب آن ، كتابشناسانه و شناساندن شخصيت و مقام علمي مرحوم آية الله العظمي مرعشي نجفي (رحمت الله عليه) است.
بخش اول این کتاب تحلیلی است از اوضاع ایران و حوادث نیمه اول سلطنت ناصرالدین شاه قاجار در رابطه با مرحوم مجدالملک و قسمت دوم، تصحیح کتاب انتقادی او با عنوان «رساله مجدیه» یا «کشف الغرائب». این رساله را زندهیاد سعید نفیسی بزرگترین شاهکار نثر فارسی در قرن سیزدهم میداند. اهمیت دیگر آن از لحاظ تاریخی به اندازه ای است که از این روشنتر آیینهای برای نشان دادن عصر و زمانهای که این کتاب معرف آن است، نمیتوان یافت و از هر حیث باید آن را معتبرترین سند و راستگوترین گواه وقایع و اوضاع آن روزگار دانست.