غازاننامه منظومهای تاریخی ـ حماسی متعلق به قرن ششم است اثر نورالدین بن شمسالدین محمد اژدری متخلص به نوری، از شاعران ناشناخته که دوران حیات او مقارن بوده با اواخر عصر ایلخانی و آغاز دوره آل جلایر. او این مثنوی را به به نام سلطان اویس جلایری به سال 758 هجری آغاز کرده و در سال 763 به پایان برده است. این منظومه به تقلید از شاهنامه فردوسی در بحر متقارب و شمار ابیات آن بیش از 8700 است. شاعر در آن شرح احوال سلطان غازان خان، ایلخان بزرگ را آورده و مباحث تاریخی را با مایههای داستانی آمیخته و به شخصیت آن سلطان جلوهای دیگر داده است.
مثنوی حاضر که به تتبع مثنوی شیرین و خسرو نظامی سروده شده در جای خود شایان دقت بوده و هنری که در آن به کار رفته بیانی نغز دارد، گر چه گوینده آن از شعرای نامدار نیست ولی مثنوی او بدیع است و از متتبعین ارزندهی نظامی به شمار میرود و جای آن دارد که منظومه او با دقت مطالعه شود. شعله این منظومه را برای تقرب به دستگاه مرحوم فرهاد میرزا و عذر گناهان گذشته به نظم آورده و خود نام شیرین و فرهاد را بر آن نهاده بود ولی بواسطه عدم دقت بنام شیرین و خسرو معروف گردید.
کتاب حاضر تاریخ اجتماعی دوره مغول مشتمل بر بخش سوم از تاریخ غازان خان و مقدمه جامع التواریخ و زندگانی رشیدالدین فضل الله به قلم خود ایشان است. این کتاب در سال هزار و سیصد و سی و شش چاپ و توسط امیرحسین جهانبگلو نوشته شده است.