یکی از شاهکارهای ادبیات فارسی در دوره جهانگیرشاه پادشاه مغولی هند، داستان مینا ولورک است. این داستان را ابتدا مولانا داوود در زمان پادشاهان تغلق به نظم هندی درآورد و نام آن را «چندا ین» گذاشت. بعد از او نویسنده دیگری به نام سادان، قسمت دیگر این داستان را به عنوان «میناست» تکمیل نمود. در سال 1016 هـ. شاعری به نام حمید کلانوری این داستان را دوباره به نظم فارسی کشید و نام آن را «عصمت نامه» گذاشت. گرچه این کتاب به ظاهر در زمره کتابهای عشقی و افسانههای خیالی به نظر میآید، ولی نباید آن را با دیگر داستانهایی که بدین منظور نوشته شدهاند، برابر دانست.
از کتب مرجع و تذکرههای مهم به زبان پارسی تذکرهای است که دولتشاه سمرقندی تألیف کردهاست. تذکرة الشعراء دومین تذکره از نوع خود پس از لباب الالباب عوفی در تاریخ ادب فارسی است، که در خلال شرح احوال شاعران، پادشاهان و پیران، افسانههایی دیده میشود که دولتشاه آنها را به تناسب در کتاب خود درج کردهاست. از نمونههای بارز این افسانهها میتوان به حکایاتی دربارهٔ فردوسی، ناصرخسرو، نظامی، خیام، عطار، سعدی، عبید زاکانی و حافظ اشاره کرد. مجموع اظهارنظرهای دولتشاه دربارهٔ سرودههای شاعران نشان میدهد که او به ظرائف و دقایق و صنایع شعری، وقوف کامل داشتهاست؛ چنانکه اشاره به بسیاری از صنایع بدیعی یا استفاده از اصطلاحاتی چون «متانت»، «نازک سخن»، «ملایمگوی و متینسخن»، «سخن صاف و روان» و «غزل مطبوع»، حاکی از داوری وی دربارهٔ سرودههای شاعران است.
عظیمترین شاهکار تاریخی که در عصر مغول به رشته تألیف درآمده و بزرگترین آثار ادبیات ایران کتاب «جامع التواریخ» تألیف خواجه رشیدالدین فضلالله است که شامل خصوصیات زندگانی و احوال مغول و عصر تسلط اینان است. این کتاب به امر غازانخان و اولجایتو در تحت سرپرستی وزیر معروف همدانی در سال 710 هـ.ق فراهم آمده و شامل سه مجلد است: جلد اول در تاریخ مغول، جلد دوم در تاریخ عمومی و عالم بنام اولجایتو، جلد سوم در جغرافیا. جلد سوم گویا از بین رفته یا تألیف نشده است.