مولانا سراجالدین قمری آملی از شاعران زبانآور و استاد و ذواللسانین ادب ایران در نیمه دوم قرن ششم و ربع اول سده هفتم هجری است. وفات او سال 625 هجری در تبریز اتفاق افتاده و در چرنداب مدفون است. دیوان او در 6962 بیت و شامل قصاید، غزلیات، ترجیعبند، ترکیببند، قطعات، رباعیات و چند بیت پراکنده و یک مسمط و یک منظومه به نام «کارنامه» است. سخن او استادانه و بر شیوه شعرای بزرگ خراسان در قرن ششم به ویژه انوری است. شاعری است بسیار فصیح و نیرومند در خلق ترکیبات و استفاده از اطلاعات خود در آنها به همان شیوهای که در شعرای فارسیزبان از انوری تا کمال ملاحظه میشود. در این کتاب افزون بر اشارهای به زندگی و شعر او، گزیدهای از قصاید، غزلیات، ترکیببندها، قطعهها و رباعیات قمری آملی آورده شده است.
سیمای شاعران، شرح حال، نمونه آثار ۲۰۲ شاعر نامی ایران از قدیمترین ایام تا عصر حاضر است. شعر من سوز دل سوخته زار من است شعر من پرتو تابنده افکار من است شعر من گوهر دریای دل خونین است شعر رخشنده دل گوهر شهوار من است آغاز کتاب با مقدمه ای از مولف ،صابر کرمانی ،درباره شعر و شاعری است. مولف در ابتدای هر شعر ،وصف حالی از شاعر ارائه داده تا خواننده با سراینده اشعار نیز آشنایی مختصر پیدا کند.عمده اشعار گردآوری شده به سبک کهن و با وزن و قافیه و در عین حال در مواردی از سرایندگان شعر نیمایی نیز شواهدی آورده شده است همچون فریدون مشیری و نادر نادرپور ... . طبع جدید اثر با ویرایش مجدد و اضافات و اصلاحات و چاپی زیبا و در دو رنگ منتشر گردیده است.
کتاب "جشن قرن هفتم ملای روم" مولانا در خانقاه شمس تبریزی اثر استاد شهریار، به کوشش کریم خمسه.
مولانا سراجالدین قمری از شاعران استاد و زبانآور نیمه دوم قرن ششم و ربع اول قرن هفتم هجری است. زادگاه او آمل است و از مطالعه دیوان شاعر چنین استنباط میشود که گویا تعلق به لارجان یا لاریجان امروزی داشته است. این دیوان که دربردارنده جمیع آثار شناخته شده «قمری» و در 6962 بیت است، از بخشهای زیر تشکیل شده است: قصاید شامل 97 قصیده خمریه و مدحی و حکمی و اخلاقی در 2912 بیت، غزلها شامل 75 غزل عاشقانه و عارفانه در 611 بیت، ترجیعبندها شامل چهار ترجیعبند در مدح و ستایش و مرثیه در 195 بیت، ترکیببندها شامل 13 ترکیببند در ستایش و مرثیه در 575 بیت، قطعات شامل 156 قطعه در ستایش و هجو و حکمت و اخلاق در 1213 بیت، رباعیها شامل 255 رباعی و 510 بیت، اشعار پراکنده شامل چهار قطعه که از منابع مختلف به دست آمده است. مقدمهای به نثر که در آغاز مثنوی «کارنامه» آورده شده است. و بالاخره «کارنامه» که آن را در سه نمط و در سه بحر سریع و خفیف و هزج سروده است.