کتابخانه مجازی ادبیات

سرزمینی که اکنون بلوچستان نام دارد به اسم «مکا» مشهور بوده که یونانی‌ها آن را «گدروزیا» نامیدند.در زمان قدیم در سرزمین بلوچستان باتلاق بسیار وجود داشت و «اراینا» در زبان سانسکریت به معنی باتلاق است و برخی معتقدند از ترکیب این دو کلمه با کلمه «مکا» کلمه‌ای پدید آمد که به مرور زمان به «مکران» تبدیل شد. واژه بلوچستان نیز از زمانی اطلاق شد که بلوچ‌ها در آن سکونت کردند. بلوچ ها یكی از اقوام اصیل و شناحته شدة ایرانی هستند ، كه به زبان بلوچی ( كه از نزدیكترین خویشاوندان زبان فارسی است ) تكلم می كند و بیشترین جمعیت آنان در سه كشور ایران ، پاكستان و افغانستان بسر می برند .بیشترین جمعیت استان سیستان و بلوچستان را بلوچها تشكیل می دهند و بافت اجتماعی آن قبیله ای و طایفه ای است. همه اقوام ایرانی با توجه به اشتراكات فرهنگی دارای خصلت های اجتماعی مشابهی هستند . اما در عین حال بخاطر تأثیر پذیری از شرایط خاص محیطی و قومی خود تفاوتهایی نیز در خصلتها، باورها و آداب و رسوم آنها مشاهده می شود كه ویژگی های خاص هر قومی را تشكیل می‌دهد .

(از مجموعۀ 15 جلدی) کتاب حاضر، دربردارنده‌ی دفتر سوم از جلد چهارم مجله‌ی "فرهنگ ایران‌زمین" و مشتمل بر مقالات مختلفی است در حوزه‌ی تاریخ، زبان، اقتصاد، ادبیات، فرهنگ، دین و آثار و متون مختلف ایرانی که با عناوینی از این قبیل به چاپ رسیده است: گردآوری مکاتبات تاریخی ایران / دکتر هانس روبرت رویمر؛ مقدمه بر رساله بیان اعتقاد اهل سنت / محمد خوانساری؛ بیان اعتقاد اهل سنت (متن فارسی) / ابوحفض نسفی؛ فضل الله بن روزبهان خنجی/ محمدامین خنجی؛ گوهرنامه (متن فارسی) بکوشش منوچهر ستوده / محمد بن منصور.

هزار سال تفسیر فارسی، سیری است در متون کهن تفسیری پارسی با شرح و توضیحات، تفاسیری چون ترجمه تفسیر طبری، تفسیر قرآن پاک، تفسیر مفردات قرآن، تفسیر سورآبادی، تفسیر کشف الاسرار میبدی، تفسیر نسفی، تفسیر گازر و ... این کتاب مجموعه ای کامل حاوی بررسی تفاسیر کهن فارسی با ذکر نمونه از تفاسیر بازمانده که هم منتخبی از نثرهای شیوای کهن پارسی در کتب تفسیر است و هم گزیده ای از مباحث و قصص قرآنی

این کتاب، متنی است در شرح ادیان و مذاهب جاهلی و اسلامی که ظاهرا در قسمت شرقی ایران به سال 485 به زبان فارسی تألیف شده و ظاهراً کهن‌ترین نسخه‌ای است که در موضوع ملل و نحل و آراء و دیانات به زبان فارسی در دست است. مؤلف این کتاب شخصی است به نام ابوالمعالی محمد بن نعمت علوی فقیه بلخی.