«خلاصةالاخبار فی بیان احوالالاخیار» تألیف غیاثالدین محمد خواندمیر در سلسلۀ تواریخ عمومی جای دارد که در عهد تیموریان تألیف شده است و اهمیّت آن در قسمتهای نزدیک به عهد مؤلف و شرح احوال معاریف عهد، افزایش مییابد. این کتاب تاریخ از ابتدای آفرینش تا سال 905 هجری قمری است. مؤلف این کتاب غیاثالدین بن همامالدین مشهور به خواندمیر، نوۀ دختری میرخواند است. مؤلف طبق تصریح خودش چون کتاب «روضةالصفا»ی جدش را عظیم و بزرگ دانسته، برای استفادۀ بیشتر، آن کتاب را خلاصه کرده و «خلاصة الاخبار» نامیده و بیستوسه سال بعد دوباره با استفاده از همان «روضةالصفا» و منابع دیگر «حبیب السیر» را خلق کرده است. بنابراین این سه کتاب مانند سه ضلعی هستند که مثلث منابع تاریخ ایران را تشکیل میدهند. هر سه کتاب شخصیت حقیقی و حقوقی خاص خود را دارند. مطالبی در هر کدام از این سه کتاب هست که در آن دو تای دیگر نیست. خواندمیر شاعر هم بوده و اشعار زیادی از خودش در این کتاب آورده است.
فهرست شماره 14 عرفان ایران بدین قرار است: در قسمت مقالات، عید مبعث از دکتر نورعلی تابنده؛ تصوف علوی از شهرام پازوکی، فریتهوف شوئون و معنای زیبایی از سعید بینای مطلق؛ تاملی در باب معنای روحانی کار از سیدحسن آذرکار؛ کرامات اولیا در آثار مولانا از محمدابراهیم ایرج پور؛ مجموعه مزار شاه نعمت الله ولی از مهراد قیومی بیدهندی، در قسمت معرفی کتاب تفسیر بیان السعاده فی مقامات العباده از دکتر عادل نادرعلی و ترجمه حسینعلی کاشانی بیدختی معرفی شده است.
فهرست شماره 14 عرفان ایران بدین قرار است: در قسمت مقالات، مقاله رویت ماه از دکتر نورعلی تابنده؛ عید رمضان از نورعلی تابنده؛ وحدت در کثرت و کثرت در وحدت از سیدمصطفی آزمایش، چرا سنت گرا نیستم؟ از محمد لگن هاوزن، ترجمه منصور نصیری؛ خواب و تعبیرخواب: بخش دوم از سیدحسن امین، در قسمت یادنامه، به مختصری از شرح احوال حاج علی تابنده محبوب علیشاه پرداخته شده، نکات و تذکرات فقری از حاج علی تابنده؛ عشق و شهادت از حاج علی تابنده، در قسمت معرفی کتاب؟، قلب اسلام از سید حسین نصر توسط حسین خندق ابادی معرفی شده است.
درباره غیاث الدین بن همام الدین معروف به «خواند میر» صاحب «حبیب السیر» اطلاعات زیادی در دست نیست. وی نواده میر خواند صاحب کتاب روضه الصفاست. وی در جوانی به دستگاه سلطان حسین بایقرا راه یافته و میان او، سلطان حسین و وزیرش علیشیر نوایی و پسر سلطان، بدیع الزمان پیوندی بوده است. غیاث الدین چندی بعد به ملازمت بدیع الزمان در آمده است. وی در سال 934 ق به دربار بابر رفته است. مرگ وی نیز در 942 در هندوستان واقع شده است. از این نویسنده شش اثر به فارسی به جا مانده است. دستور الوزرای (تالیف 906 ق) او شامل احوال وزرای اسلام تا پایان دوره تیموریان است. وی بار دیگر در 916 ق در آن نظر کرده و وزیرانی را بر آن افزوده است. درباره وزرای عصر تیموری و سلطان حسین بایقرا مطالب سودمندی در این کتاب بیان شده است. دکتر سعید نفیسی این تصحیح را از روی دو نسخه انجام داده است. نسخه اساس آن متعلق به عباس اقبال درست تر بوده ولی نسخه دوم که مربوط به نسخه بازبینی شده نویسنده بوده، کامل تر بوده است. این کتاب در سال 1317 تصحیح و در 1355ش به چاپ دوم رسیده است.