حافظ تلفیقکننده عشق و عرفان در شعرفارسی است. دو مقولهای که سخن گفتن درباره هر یک از آنها به تنهایی، افزودهای بر مکررات است؛ زیرا هم عشق و هم عرفان در شعر شاعران دیگر به فراوانی آمده و درباره هر دو، سخن به نهایت رسیده است. اما در تلفیق این دو پدیده روح انسانی در شعر و به ویژه در شعر حافظ نه تنها بر بیرنگی تکرار نمیافزاید بلکه هر دو را بیش از پیش رنگ آمیزی و نگارگری میکند. در میان غزلهای نقاشی شده حافظ پارهای عاشقانه، بسیاری عارفانه و تعداد فراوانی نیز عاشقانه ـ عارفانه هستند که البته تفکیک یا جداکردن آنها، کاری آسان نمینماید. در این مقاله در حد امکان از غزلهای عاشقانه و غزلهای عارفانه حافظ و تعداد آنها یاد شده است؛ اما این نظر قطعی نیست و چه بسا که هر دو نوع غزل جای بیشتر یا کمتری را در دیوان حافظ برای خود اشغال کرده باشند.
موضوع کتاب، هفتاد سال شعر عاشقانه معاصر و تحلیلی از ذهنیت غنایی معاصر و گزینه شعر 200 شاعر از سال 1300تا 1370 است. مولف برآن بوده است تا حوزه گزینش را تمام کتابهای "شعر معاصر" قرار دهد که از زمان سرایش "افسانه" تا پایان تابستان سال 70 (زمان چاپ این کتاب) چاپ و نشر شده است. به نظر مولف این یکی از راه های موثر برای درک حضور همه گونههای شعر هفتاد ساله با همه ویژگیهایش میتواند باشد. نحوه فراهم آمدن و تنظیم کتاب نیز چنین بوده است که به یاری فهرستها، کتابشناسیها، مجموعهها و مجلههای موجود، فهرستی از مجموع شاعران معاصر تهیه شده که به دو گونه شاعر راهبر بوده است: شاعران با کتاب؛ شاعران بیکتاب. منبع اصلی و حوزه گزینش شعر عاشقانه در این "گزینه" شاعران دسته نخست اند. یعنی کسانی که کتابشان چاپ شده است.
در «بحر الحقیقه» غزالی معرفت را یکی از دریاها به شمار آورده است؛ زیرا معرفت حکم به خرابی مسافر میکند و او را از تمییز وجود خود پاک میسازد. در این دریا مسافر در سفینه عنایت مینشیند و چشم به بادبان لطافت میدوزد تا صدف یقین به کف آورد. این کتاب به هفت دریا یا بحر تقسیم شده که در هر کدام از این دریاها، گوهری نهفته است و در فصل از کتاب درباره یکی از دریاها بحث شده است. این کتاب به زبان فارسی و نثر شیوایی تدوین شده است.
مجموعه اشعار از سایه تا نشان مجموعه رباعیات و دوبیتی، سروده جعفر حمیدی است که در سال 1360 توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شده است.
موضوع این کتاب، بررسی و شناخت و شناساندن متون نثر ادبی تاریخی است که از قرن پنجم تا آخر قرن نهم هجری در ایران به رشته تحریر درآمدهاند. در این گفتار هدف بررسی و مقایسه تاریخها به صورت عام نیست، بلکه معرفی و شناخت تاریخهایی است که به نثر مرسل یا نثر متکلف و مصنوع در فاصله این قرون نوشته شدهاند. این مسئله، آشنایی با کتب تاریخی و معرفی آنها را نیز دربر میگیرد.