کتابخانه مجازی ادبیات

فصل اول این کتاب، شامل دو غزل و یک مثنویست و چند شعری که تقریبا بهترین کارهای او در دوره های پس از دوره نخستین است که میشود به آن ها دوره های سرگردانی گفت. و آغازی برای ادوار بعد. و به همین لحاظ هریک از آنها حاصل یک دوره خاص شعری. هشتمین شعر این فصل از لحاظی برگزیده ایست از دوره سرگرمی با شعر آزاد و نهمین شعر، در بحبوحه بیگانگی و یگانگی با مردان و زنان خانه ای که از در و دیوار آن بوی نماز برمیخاست و گویی برگرد مرگ می گردید و لاله عباسی هایی که پیر میشدند و جوان می شدند و روزمرگ آنان را می شمردند. و شعرهای دیگر این فصل هر یک نمونه ای از دوره هایی کوتاه چند ماهه و سریع که شاید در هریک از آن دوره ها بیش از سه چهار شعر نوشته نشده است. فصل دوم شامل شعرهایی که بیشتر قطعه های کوتاهی است از دوره ای که می توان به ان نام "دوره تماشا" داد. نگاههایی گذرا و تصویرهایی شتاب آمیز: دریای توفانی، چراغهای رنگی، زنی با وحشت باد، وزنی که می رقصد. و در کنار باغ غروب نشستن و کلاغان بازگردانده را نگریستن. دوره ای با حدود بیست شعر که از میان آنها، سرانجام به همین هفت شعر اکتفا شد. فصل سوم شامل شعرهایی که در دوره ای بسیار آموزنده و سرشار به مرحله نوشتن رسید. دوره ای که نحوه نطفه بستن و شکل گرفتن شعر و رسیدن به امکانات دیگر "اگر چه ناقص" او را بیش از پیش به کار خویش دلبسته داشت. در همین دوره بود که کلمات اندک اندک با او مهربان شدند و در عین مهربانی، خشن تر و زبرتر. و همین مهربانی بود که آنها را در شعر راه داد. و نیز در همین دوره بود که با بازگشتی به تاریخ دور و نزدیک و مردانی و حوادثی که در فضای مبهم شعر او چهره نمودند. به مرحله لمس آن کلمات رسید و بخصوص از نظر مکالمات شعری و خط داستانی شعر تجربیاتی فراوان کسب کرد. فصل چهارم شامل دوره ای که دید او را نسبت به شعر به گونه ای محسوس تر از دوره قبل تغییر داد. و در برخی ازشعرها کم و بیش شبحی از فرمی را که بسیار دنبال آن گشته بود دید. اما در دنیاهایی مختلف و با حالاتی متفاوت: اندیشیدن به مفهوم زمان، و ساعتی که به اقتضا در پهنه کویر می ایستد سفری به روستا و آسیابی که خاکستر می شود، حرکتی در غرفه ها و خورندگان و نوشندگانی که به جبر مرگ تن در می دهند و شبها و روزهای مستی و خستگی و تحیر بازیچگان و تمسخر بازیگران. و همه اینها در قالب هایی که از دوره فصل سوم پیش بینی شده بود و اینکه تا یافتن راهی پیشرفته تر تنها راه ادامه کار اوست...

گزیده ای از ترجیح بند منتخب از دیوان ناجی سروده فقیر خاکسار متخلص به ناجی که در سال 1352 منتشر شده است

شیخ ابوالفیض بن مبارک (۱۵۴۷- ۱۵۹۵ م )، معروف به فیضی دکنی متخلص به «فیضی» شاعر پارسی‌ گوی هند بود. فیضی به دربار جلال الدین اکبرشاه گورکانی راه یافت و به مرتبه امیری و ملک ‌الشعرایی رسید. برخی او را موجب تجدید نظراکبرشاه در ﺷﺮﯾﻌﺖ دانستند و وی را به الحاد و زندقه نسبت دادند. فیضی از سرآمدان سخن فارسی در هندوستان و در قصیده و غزل و مثنوی صاحب مقامی شامخ است و به تقلید از نظامی مثنوی‌ هایی را به نظم کشیده ‌است. فیضی موجب گسترش زبان فارسی در هند بود و از شعرای ایران که به هند می‌رفتند نیز حمایت می‌کرد. در کتاب حاضر قصائد، ترکیب بندها، ترجیع بندها وغزلیات فیضی گردآوری شده اند که توسط ای. دی ارشد تصحیح شده و با مقابله و مقدمه ای از حسین آهی توسط انتشارات فروغی در سال 1362 به چاپ رسیده است

وقتی درست فکر کنیم، می‌بینیم تمام هادیان خوشبختی بشر از هر ملتی که بوده‌اند و به هر زبانی که تکلم می‌کردند، یک منظور را تعقیب کرده‌اند و آن به‌هوش آوردن انسان است از این حال رخوت و سستی و بیناکردن چشم اوست به حقایق دنیا برای آنکه بتواند کتاب طبیعت را بخواند و هم‌آهنگی خود را با دنیا و کائنات حفظ نموده در مسیر ابدی و راه تکامل پیش برود. این حقیقتی است که به زبان‌های مختلف گفته شده و در این کتاب خلاصه‌ای از افکار و عقاید چند نفر از شیفتگان خوشبختی بشر از ملت‌های مختلف انتخاب شده و در این کتاب منعکس گردیده است.