این کتاب تاریخ پزشکی ایران میباشد که مؤلف آن دکتر سیریل الگود طبیب سابق سفارت انگلیس است. دکتر الگود نزدیک به ده سال در ایران به طبابت سفارت انگلیس و افزون بر این به درمان بیماران این سرزمین میپرداخت. این کتاب در بیست فصل نگاشته شده که دو فصل اول آن مربوط به قبل از اسلام و هجده فصل به طب ایران پس از اسلام اختصاص داده شده و ادوار مختلف طب اسلامی با دقت نگاشته شده و به ویژه در فصل هفتم که فقط درباره دو پزشک نامدار ایرانی یعنی ابن سینا و رازی بسیار مشروح اداء مطلب کرده است.
در این مجموعه سیزده مقاله درباره جنبههای مختلف تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، رجال شناسی و ادبی منطقه و مردم((لرستان)) با این عناوین گردآمده است : ((لرستان در دایرهالمعارف اسلام/ مینو رسکی زروان لرستانی))، ((سید جعفر کشفی/ مجتبی مقدسی))، ((یک روز از زندگانی گونگادین/ عبدالکریم جربزهدار))، ((بازگیرها/ علیداد برزویی))، ((پیشنهاد انضمام حکومت ولایات ثلاث به ایالت بروجرد و لرستان/ غلامرضا عزیزی))، ((چهار سند تاریخی درباره دالوندها/ حمیدرضا دالوند))، ((کارگزاران لرستان/ سید فرید قاسمی))، ((وجه تسمیه تاریخی بدرآباد/ سعادت خودگو))، ((نمایش در خرمآباد/ هرمز زندی))، ((قدم خیر/ توکل حیدرزاده خرمآبادی))، ((یک ترانه لری/ شیرین وطندوست))، ((سالنامه دانشسرای مقدماتی پسران بروجرد/ سید فرید قاسمی)) و ((یادگارهای ماندگار/ عبدالله آفاق)) .
در جلد اول این مجموعه زنان نامآور ایرانی، از عهد باستان تا دوره انقراض ساسانیان معرفی شدهاند. برخی از این زنان عبارتاند از: ماندانا، سپاکو، آریان، اسپارترا، آتوسا، مروئه، رخسان، اباکیش، فدیمه، پارمیس، آمی تیس، ساندوسه، مانیا، رکسانه، ایندوک، برسین، آپامه، رینا، رودگون، رام بهشت، انوشه دخت، آذر ناهید، نرسی دختک، پوران و آزرمیدخت. گفتنی است در کتاب، فراوان به روایات هرودت، دیاکونوف، کتزیاس، و گزنفون استناد میشود. پایان کتاب شامل "گاه شناسی " است که در آن محدوده تقریبی تاریخ حیات هر یک از شخصیتهای تاریخی متن، تعیین شده است.
دکتر سیریل الگود در سال 1926 به عنوان پزشک سفارت انگلیس به ایران آمد و مدت ده سال (حدود 1304 تا 1314) در این کشور بود و با دانشمندان و ادیبان این سرزمین از قبیل دکتر میرزا علی اصغر خان مؤدب نفیسی، دکتر عباس نفیسی، دکتر ابوالقاسم بدری، دکتر علی بدری، سعید نفیسی، دکتر لسان الحکماء شمس، دکتر محمود نجمآبادی و دیگران آشنایی نزدیک حاصل کرد. وی به توصیه ادوارد براون و با همفکری این دانشمندان ایرانی از همان هنگام، بررسی و پژوهش دربارۀ تاریخ پزشکی اسلام و ایران را آغاز کرد. حاصل این پژوهش دو اثر ارزنده «تاریخ پزشکی ایران و سرزمینهای خلافت شرقی» (1948) و «طب ایران در دوران صفوی» (1971) بود. این کتاب بیش از آنکه یک اثر طبی باشد، حاوی تاریخ اجتماعی این منطقه است که ضمن آن اشارات و مباحثی مربوط به تاریخ طب همراه با گزارشهای تاریخی دلانگیز مطرح میشود و با این وجود شیوه تحول و پیشرفت این علم را در این پهنه نشان میدهد.