کلیم کاشانی صاحب این کتاب، ملکالشعرای دربار شاهجهان و معاصر شاه عباس کبیر بود. او دو بار به هند سفر کرد که بار دوم در سال 1030 هـ. به هند سفر کرد و تا آخر عمر در همین سرزمین به سر برد. او به دستور شاهجهان تاریخ این پادشاه را به صورت مثنوی منظوم کرد. این مثنوی را میتوان به دو قسم کرد؛ قسمت اول مشتمل است بر حمد، مناجات، نعت حضرت سیدالمرسلین، در صفت معراج، در مدح حضرت ظل الهی (شاهجهان)، خطاب به خداوند متعال، در تعریف سخن و سبب نظم کتاب، بیان نسب اعلیحضرت ظل الهی (شاهجهان) بیان جانشینان تیمور، و ..... قسمت دوم نیز محتوای وقایع تاریخی عصر شاهجهان است.
در فن آرایش سخن و صنایع بدیعی "سوال و جواب" را یکی از محسنات بدیع معنوی به شمار آورده اند و آن چنان است که شاعر در بیتی و یا چند بیت و یا بیش از آن، سخن خود را به صورت پرسش و پاسخ موضوع می کند و این تفنن ادبی، گاه چندان به درازا میکشد که از آغاز تا پایان یک قصیده طولانی را نیز دربر میگیرد. کتاب حاضر که "گفتگو در شعر فارسی" نام دارد بیشترین اشعاری را که تاکنون به شیوه پرسش و پاسخ سروده شده اند، شامل میشود.
مثنوی حاضر که به تتبع مثنوی شیرین و خسرو نظامی سروده شده در جای خود شایان دقت بوده و هنری که در آن به کار رفته بیانی نغز دارد، گر چه گوینده آن از شعرای نامدار نیست ولی مثنوی او بدیع است و از متتبعین ارزندهی نظامی به شمار میرود و جای آن دارد که منظومه او با دقت مطالعه شود. شعله این منظومه را برای تقرب به دستگاه مرحوم فرهاد میرزا و عذر گناهان گذشته به نظم آورده و خود نام شیرین و فرهاد را بر آن نهاده بود ولی بواسطه عدم دقت بنام شیرین و خسرو معروف گردید.
میرزا طالب کلیم کاشانی مشهور به طالبای کلیم متخلص به کلیم از شاعران نامآور سده یازدهم هجری قمری است. وی احتمالا در سال 980 هـ.ق زاده شده و به سال 1061 در کشمیر درگذشت و در مقبرةالشعرای کشمیر مدفون گشت. او از شاعران برجسته سبک معروف به سبک هندی یا اصفهانی به شمار میآید؛ اما بهویژه در غزلسرایی شیوهای معتدل و دلپذیر دارد؛ بهگونهای که غزلهای او میان غزلهای شاعران سبک هندی برجستگی خاصی یافته است. از او آثار مختلفی از غزل، قصیده، ترکیببند، ترجیعبند، مثنوی، قطعه و مثنوی موسوم به شاهنامه یا پادشاهنامه یا ظفرنامه شاهجهانی برجای مانده است.
میرزا طالب کلیم کاشانی مشهور به طالبای کلیم متخلص به کلیم از شاعران نامآور سده یازدهم هجری قمری است. وی احتمالا در سال 980 هـ.ق زاده شده و به سال 1061 در کشمیر درگذشت و در مقبرةالشعرای کشمیر مدفون گشت. او از شاعران برجسته سبک معروف به سبک هندی یا اصفهانی به شمار میآید؛ اما بهویژه در غزلسرایی شیوهای معتدل و دلپذیر دارد؛ بهگونهای که غزلهای او میان غزلهای شاعران سبک هندی برجستگی خاصی یافته است. از او آثار مختلفی از غزل، قصیده، ترکیببند، ترجیعبند، مثنوی، قطعه و مثنوی موسوم به شاهنامه یا پادشاهنامه یا ظفرنامه شاهجهانی برجای مانده است.