درست است که شعر، امروز، دیروز و فردا ندارد؛ و شعر خوب شعری است که درهمه زمانها شعر باشد. ولی واقعیت این است که شعری میتواند در همه زمانها شعر باشد که در درجه نخست در زمانه خود شعر باشد، یعنی شعری باشد که به زبان زمانه خود سروده شده باشد، با دید و بینش و زیباییشناسی حاکم در زمان خود. مثل شعر سعدی، حافظ، مولوی که امروز ما میخوانیم و لذت میبریم. ولی میدانیم که این شعرها شعر امروز ما نیست، ولی از آنجایی که در زمانه خود بهترین بوده است توانسته است از زمانه خود بگذرد و به دست ما برسد و نیز به دست آیندگان. اما نباید فراموش کرد که دیگر امروز نمیتوان با زبان و بیان و ویژگیهای حاکم بر شعر این بزرگان شعر گفت و ادعای شاعری کرد. چرا که زمان این شعرها سپری شده است. همانگونه که زمان شعرهای نیما، اخوان، شاملو، سپهری و حتی فروغ فرخزاد سرآمده است و ما باز شعر این شاعران را میخوانیم و لذت میبریم چرا که در زمان خود شعر بودهاند و بهترین شعرهای زمانه خود. اما باز نمیتوان امروز با زبان و بیان ویژگیهای حاکم بر شعر این عزیزان شعر گفت و ادعای شاعری کرد. چرا که زمان این شعرها نیز سپری شده است.
کتاب تحقیقات ادبی یا سخنانی پیرامون شعر و شاعری تالیف کیوان سمیعی است. این کتاب در سال 1361 توسط انتشارات زوار منتشر شده است. فهرست کتاب شامل شصت موضوع است و عناوین برخی از آنها عبارتند از: قلمرو و نفوذ زبان تازی، تاثیر شعر در نفس، قدیمی ترین شعر عربی، علم بدیع، قواعد ماده تاریخ، مخارج حروف، پیشگویی به وسیله احکام نجوم، تضمین غزلیات حافظ، دستور زبان فارسی و ...
شاید از اولین روز پیدایش شعر که آغاز پیدایش آدم نیز هست، «شعر چیست؟» بر زبانها و ذهن جاری و ساری شده و هر کسی به نوع و گونهای پاسخی برای آن اندیشیده و یافته و اظهار داشته است. این کتاب پاسخ بیش از پنجاه متخصص فن به این سؤال است. عناوین برخی از نوشتارهای کتاب بدین ترتیب است: شعر چیست؟/ منوچهر آتشی، درباره ذات شعر/ داریوش آشوری، شعر آهن است از یك صاحب درد/ حسین آهی، ما همه شاعر هستیم/ احمدرضا احمدی، شعر تعریفناپذیر است/ محمد باباییپور دریایی، شكوهمندترین تصویر هستی/ علی محمد بشارتی، رسالت شعر و شاعری/ محمدتقی جعفری، شعر عصاره تجربیات یك نسل یا چند نسل است/ سیمین دانشور، در اقلیم شعر/ عبدالعلی دستغیب، تولد شعر/ عزیزالله زیادی، شعر را چه به نظم درآرید یا نیارید شعر است/ احمد شاملو، شعر حادثهای است كه در زبان روی میدهد/ محمدرضا شفیعی كدكنی، شعر، شناسنامه حقیقت پنهان/ سیدعلی صالحی، شعر پالاینده و سازنده است/ طاهره صفارزاده، شعر غرورانگیز و مدرن/ شیون فومنی، تعریف شعر/ شمس لنگرودی و .... .
مهدی اخوان ثالث (م. امید) یکی از سرشناسترین چهرههای شعر معاصر است که با حضور چهلساله خود در عرصه شعر و ادب، کارنامه درخشانی از خود به یادگار گذاشت و یکی از تأثیرگذارترین شاعران عصر خود به شمار میرود. او گرچه از سنین نوجوانی به سرودن شعر در قالبهای کلاسیک روی آورد؛ ولی پس از آشنایی با شعر نو و نیما و سرودن شعر در قالب نیمایی، به شهرت رسید. در این کتاب پس از مروری کوتاه بر زندگی و جهان شعری اخوان، در فصل اول به شعرهای کلاسیک اخوان در قالبهای غزل، قطعه، قصیده، مثنوی، ترکیببند، رباعی، دوبیتی و تکبیتی پرداخته شده است. فصل دوم اختصاص به بررسی اشعار نئوکلاسیک اخوان دارد. در فصل سوم شعرهای نو اخوان به لحاظ زبان و بیان، وزن شعر و پایانبندی مصراعها، قافیههای کناری در شعر، موسیقی درونی، روایت و فرم و ساختار بررسی شده است. فصل پایانی کتاب اختصاص به بیان گفتارهایی درباره شعر اخوان از نویسندگان و ادبای کشور دارد.
آنچه امروزه به نام چهارپاره شناخته میشود، عبارت از شعری است موزون و مقفی، متشکل از چند بند که هر بند آن از چهار مصراع مساوی تشکیل شده و تنها دو مصراع از این چهار مصراع (مصراعهای دوم و چهارم) با هم، همقافیهاند. بدین ترتیب چهارپاره قالبی است آزاد که از نظر قافیهبندی، رعایت قافیه، تنها درون هر بند الزامی است و هر بند شعر برای خود قافیههای مجزا و مستقلی دارد. در این کتاب کوشیده شده تا در حد امکان از بین آثار شاعرانی که در این دو سه دهه شعرهایی در قالب چهارپاره سرودهاند، شعرهایی انتخاب و به صورت منبعی برای علاقمندان و دوستداران شعر فراهم آید.