نفوذ و رواج زبان تازی در میان ایرانیان پس از اسلام و نبوغ بسیاری از ایرانیان در زبان عربی و در فرهنگ اسلامی که به زبان عرب درآمده است، چیزی نیست که از دیده کسی که اندک آشنایی به فرهنگ دوران اسلامی در یکی از دو زبان تازی و فارسی داشته باشد، نهان بماند. هر کسی که درباره تاریخ ادبیات زبان عرب یا تاریخ فرهنگ ایران پس از اسلام بحث کرده، به وجهی به این مسئله اشارت داشته است؛ اما اهمیت مطلب اقتضا دارد که به وجهی مستقل و جداگانه در آن بررسی شود، آن هم به این دو صورت: 1. خدمتی که ایرانیان به فرهنگ اسلامی کرده و سهمی در آن داشتهاند. 2. اثری که زبان تازی در میان ایرانیان در پدیدههای گوناگون زندگانی اعم از سیاست، علم، ادب و .... بر نوشتههای رسمی و زبان فارسی نهاده است. بحث در این کتاب درباره موضوع دوم است. برای نمایاندن چگونگی نفود و رواج زبان تازی در میان ایرانیان، این مدت به سه دوران تقسیم شده و وضع هر دوران در بخشی جداگانه بررسی شده است: 1. از برافتادن شاهنشاهی ساسانیان به دست تازیان مسلمان تا آغاز فرمانرواییهای مستقل در ایران (259 هـ). 2. دوران حکومتهای مستقل ایرانی از آغاز فرمانروایی صفاریان تا آغاز دوران سلجوقیان و 3. از برپاشدن فرمانروایی سلجوقیان تا برافتادن خلافت بغداد و اندکی پس از آن.
در این مجموعه سیزده مقاله درباره جنبههای مختلف تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، رجال شناسی و ادبی منطقه و مردم((لرستان)) با این عناوین گردآمده است : ((لرستان در دایرهالمعارف اسلام/ مینو رسکی زروان لرستانی))، ((سید جعفر کشفی/ مجتبی مقدسی))، ((یک روز از زندگانی گونگادین/ عبدالکریم جربزهدار))، ((بازگیرها/ علیداد برزویی))، ((پیشنهاد انضمام حکومت ولایات ثلاث به ایالت بروجرد و لرستان/ غلامرضا عزیزی))، ((چهار سند تاریخی درباره دالوندها/ حمیدرضا دالوند))، ((کارگزاران لرستان/ سید فرید قاسمی))، ((وجه تسمیه تاریخی بدرآباد/ سعادت خودگو))، ((نمایش در خرمآباد/ هرمز زندی))، ((قدم خیر/ توکل حیدرزاده خرمآبادی))، ((یک ترانه لری/ شیرین وطندوست))، ((سالنامه دانشسرای مقدماتی پسران بروجرد/ سید فرید قاسمی)) و ((یادگارهای ماندگار/ عبدالله آفاق)) .
در جلد اول این مجموعه زنان نامآور ایرانی، از عهد باستان تا دوره انقراض ساسانیان معرفی شدهاند. برخی از این زنان عبارتاند از: ماندانا، سپاکو، آریان، اسپارترا، آتوسا، مروئه، رخسان، اباکیش، فدیمه، پارمیس، آمی تیس، ساندوسه، مانیا، رکسانه، ایندوک، برسین، آپامه، رینا، رودگون، رام بهشت، انوشه دخت، آذر ناهید، نرسی دختک، پوران و آزرمیدخت. گفتنی است در کتاب، فراوان به روایات هرودت، دیاکونوف، کتزیاس، و گزنفون استناد میشود. پایان کتاب شامل "گاه شناسی " است که در آن محدوده تقریبی تاریخ حیات هر یک از شخصیتهای تاریخی متن، تعیین شده است.
موضوع این کتاب بحث درباره کتاب «حدائق السیر» رشید وطواط است. اما در طی مباحثی که درباره مقایسه این کتاب با دیگر کتابهای مربوط به علوم بلاغت به میان آمده است و به ویژه در فصل نخستین که درباره تاریخچه علوم بلاغت در اسلام آمده چگونگی سیر علوم بلاغت و تحولات آن در دورههای مختلف اسلامی شرح داده شده است. به دلیل پیوند و درآمیختگی که بسیاری از اهل فن به ویژه مؤلف کتاب «حدائق السیر» بین قوعاد بلاغت در هر دو زبان فارسی و تازی پدید آوردهاند، در این رساله نیز سیر علوم بلاغت و تحولات آن و همچنین بسیاری از مطالب مربوط به علوم بلاغت درباره هر دو زبان تازی و فارسی توأم و یکجا بیان شده است.
این کتاب مجموعهای از نامههای فارسی «رشیدالدین وطواط» شاعر، دبیر و ادیب برجسته قرن ششم هجری قمری است که همراه با مقدمه مفصلی در شرح احوال و نقد و بررسی آثار او منتشر شده است. این نامهها شکلهای گوناگونی از قبیل نامههای دیوانی، فرمانهای انتصاب، دستورهای کلی و فتحنامهها دارند. سبک انشای نامهها همان سبک عمومی دوره دوم سلجوقیان است که میان نویسندگان خراسان معمول بوده و با اندک تغییراتی از سبک منشآت دوره غزنویان مانند منشآت ابونصر مشکان و ابوالفضل بیهقی ریشه گرفته است. در بخش پایانی کتاب، زندگینامه مختصری از شخصیتهای تاریخی که نامشان در این نامهها آمده، ارائه شده است.